Wat je nog niet wist over de B-film

Voor de oorsprong van de B-film moeten we terug naar de jaren dertig. "Toen ging je als bezoeker naar meerdere films op een avond. Eerst was er een journaal, dan een korte film, een korte tekenfilm, twee speelfilms en de trailers", vertelt Koetsier.

Van die twee speelfilms was dan een de A-film en de ander de B-film. Dat had te maken met hoe de bioscoop films moest inkopen bij de studio's. De A-films waren de films met grote sterren en grote budgetten. "En daarom waren B-films korter en kozen regisseurs vaker voor thema's als seks en geweld om publiek te trekken."

B-film nu

Misschien gebruik je zelf de term B-film nog wel eens. Maar eigenlijk bestaat de B-film niet echt meer. "Er zijn wel veel films die erg zijn beïnvloed door de B-film. Op dit moment draait The Meg met Jason Statham. Dat gaat over grote haaien die mensen eten. Je zou kunnen zeggen dat het een B-film is. Maar het is wel de grootste film in de bioscoop nu, dus dat maakt het weer geen B-film."

En laat er geen misverstand over bestaan: Koetsier houdt ontzettend van B-films. "Je hebt prachtige en waardeloze B-films. Dat je weinig sterren hebt, wil niet zeggen dat je als regisseur geen creativiteit kunt hebben."

Koetsier noemt Cat People uit 1942 als voorbeeld. In die film wordt een vrouw achternagezeten door mensen die veranderen in panters wanneer ze opgewonden raken. "Val Lewton was een van de eerste regisseurs die heel subtiel te werk ging. De panters kwamen niet echt in beeld, maar de suggestie was er wel. En dat ze niet in beeld kwamen, had ook weer met de kosten te make natuurlijk."