‘Ik kom je even sensibiliseren Tijs!’

Want zowel Lisa Westerveld en Kirsten van den Hul als de Verenigde Naties, hebben wat raars opgeschreven. Lisa en Kirsten in een motie, de VN in een artikel in het veelbesproken Pact van Marrakech.

Laat ik beginnen bij dat pact. Daar staat een hele ingewikkelde maar vooral ook rare zin in. In artikel 33 van het Pact staat dat de ondertekenaars (vanaf volgende week is dat ook de Nederlandse regering!) onafhankelijke, objectieve en kwaliteitsverslaggeving van media gaan bevorderen. Daar is op zichzelf natuurlijk niks op tegen, al kun je heel lang discussiëren over de vraag wat kwaliteitsverslaggeving is – het oordeel daarover is niet aan een regering lijkt me, dat maken burgers en journalisten zelf wel uit.

Maar wat staat er daarna in het pact? Het bevorderen van al die kwaliteit en zo, is ‘inclusief het gevoelig maken en sensibiliseren van journalisten over migratie-gerelateerde kwesties en terminologie’. Jaja, de ondertekenaars van het Pact van Marrakech verplichten zichzelf ertoe journalisten ‘gevoelig te maken en te sensibiliseren’, wat volgens mij overigens precies hetzelfde is. Dat op een dag media-minister Arie Slob, of zijn emancipatiecollega Ingrid van Engelshoven aan mijn bureau staat, zijn of haar keel schraapt en zegt: ‘ik kom je even sensibiliseren Tijs!’

Sensibiliseren, gevoelig maken voor migratie-gerelateerde kwesties en terminologie… Wat zou het betekenen? Dat ik gevoeliger word voor migranten, op welke manier dan ook? Dat ik niet meer ‘allochtoon’ zeg maar ‘iemand met een migratie-achtergrond’? Dat ik niet meer ‘blank’ zeg, maar ‘wit’?

Lieve Arie Slob, lieve Ingrid van Engelshoven: doe het niet! In een vrij land bepalen politici niet waar journalisten gevoelig voor zijn. Journalisten zijn net mensen, die zijn soms ergens gevoelig voor en soms ook niet – en dat moet vooral zo blijven. Alsjeblieft, bemoei je niet met wat wij (belangrijk) moeten vinden. Echt, daar gaan jullie niet over!

Hetzelfde zou ik willen zeggen tegen Lisa Westerveld en Kirsten van den Hul (en alle Kamerleden die hun motie deze week aan een meerderheid hielpen): doe het niet! Westerveld en Van den Hul vroegen deze week aan de regering in gesprek te gaan met de NPO ‘hoe zij maatregelen kan treffen om racisme, discriminatie, antisemitisme en bedreigingen tegen te gaan’. Westerveld en Van den Hul voelden zelf vermoedelijk ook nattigheid, want wat voegden ze toe? ‘Zonder dat het de vrijheid van meningsuiting aantast’.

Begrijp me goed: ik ben tegen racisme, discriminatie, antisemitisme en bedreigingen! Maar of ik dat actief tegen ga in mijn werk als journalist, is echt aan mij en mijn omroep, niet aan leden van de Tweede Kamer of de regering.

Ik vermoed dat ik regelmatig wat anders onder racisme, discriminatie en antisemitisme versta dan u, mevrouw Westerveld en Van den Hul. U stemde bij voorbeeld vorige week nog tegen een motie waarin werd bepleit de definitie van antisemitisme van de International Holocaust Remembrance Alliance over te nemen. Vond ik niet zo’n rare definitie. Dus als u er in het parlement al niet uitkomt hoe je antisemitisme precies moet definiëren, is het misschien niet zo’n goed idee om de regering op te dragen ons te komen vertellen dat we het tegen moeten gaan.

U doet uw werk, wij het onze. U wordt beoordeeld door de kiezer, wij door de kijker en de luisteraar. En als we te ver gaan door de rechter.

Echt, prima systeem. Houden zo.