Willem hielp daklozen, totdat hij zelf op straat belandde

Toen Willem Lubbersen begin jaren '80 als jonge VN-soldaat na missies in Libanon terugkeerde naar Nederland, had hij nog niet door dat de ervaringen van toen hem zijn hele leven zouden blijven achtervolgen. "Pas later begon ik last te krijgen van herbelevingen, frustratie en schuldgevoel door de dingen die ik niet verwerkt had. Ik bleek PTSS te hebben."

In zijn poging zijn leven dan maar zelf op orde te krijgen, bouwde hij een stevige alcoholverslaving op en belandde hij, na jarenlang als hulpverlener in een opvangtehuis voor dak- en thuislozen in Amsterdam te hebben gewerkt, uiteindelijk zelf op straat. "Ik wist precies waar ik moest aankloppen voor hulp, maar ik schaamde me. Ik durfde nergens naartoe."

Jarenlang zwierf hij door de straten van Amsterdam en sliep hij in bosjes, later in de nachtopvang. En altijd met één oog open. "Ik was zelf ook niet meer al te fris, maar er liepen 's nachts zoveel ongure types in een stad. Ik was echt angstig, altijd bang om overvallen te worden."

De weg omhoog

Hoe hij toch weer de weg omhoog vond? Door te sporten. "Ik ben bij het Leger des Heils weer begonnen als voetbalkeeper, mocht in 2019 zelfs mee met het Nederlands team voor daklozen naar het wereldkampioenschap voetbal in Cardiff. Dat sporten heeft me echt geholpen."

Inmiddels is hij van de alcohol af, heeft hij weer goed contact met zijn zoon en ex-vrouw, woont hij sinds 2019 eindelijk in een eigen huis en maakt hij van zijn ervaringen gebruik binnen het Leger des Heils. "Voor heel veel mensen in de problemen is het een hoge drempel om naar een hulpverlener te stappen. Maar wanneer ik met mensen praat en vertel dat ik zelf ook hun kant heb gestaan, dan kan ik juist net dat bruggetje zijn naar de hulpverlening toe."