Weg met die idiote verzuilde scholen

Ik heb sowieso wel even moeten slikken, ook als de gewone witte Nederlandse burger die ik ben. En niet omdat Buma het had over vega, soja of hamburgers. Voor mijn vier witte Nederlandse burgerkinderen is de wereld een stuk minder rooskleurig geworden dan toen ik zelf jong was. Al is het voor hen altijd nog tienduizend keer beter dan voor niet gewone Nederlandse burgerkinderen. Pas maakte een zwarte kennis mij duidelijk dat ik werkelijk geen idee had hoe het voelt om kansloos op te groeien in de Bijlmer. En dat klopt.

Hoeveel niet-witte vrienden heb jij dan?

In mijn jeugd was er nog de belofte van een multiculturele samenleving. Het leek nog alsof wij met zijn allen in één grote melting pot precies zoals dat zo glorierijk in de Verenigde Staten gebeurd was zouden opgaan in de vaart der volkeren.

Maar niets is minder waar. De afgelopen jaren zijn hoofddoeken symbool geworden van onderdrukking, is iedere bebaarde moslim een potentiële dader en is de segregatie groter dan ooit. Het is niet voor niets dat Apartheid een Nederlands woord is.

Een van mijn zoons kijkt me aan alsof ik net ben neergedaald van Mars als ik hem vraag of echte vriendschap tussen mensen van twee verschillende culturen mogelijk is.

“Natuurlijk is dat mogelijk!” roept hij uit.

“Oh ja, hoeveel niet-witte vrienden heb jij dan?” vraag ik hem. Nou, hij had twee Turkse vrienden, maar die zijn allebei van school af.

“Alles komt neer op wederzijds respect,” zegt hij dan, terwijl hij heen en weer beent voor het raam. Het onderwerp heeft duidelijk zijn interesse.

“Als ik zo’n groep Marokkaanse jongens zie staan die boos naar mij kijkt, ga ik ook niet aardig doen. Ik heb het idee dat zij racistischer naar mij zijn dan dat zij denken dat ik naar hen toe ben. Maar ik ben helemaal niet racistisch. Wederzijds respect man, dan is alles mogelijk. Hoeveel niet-witte vrienden heb jij dan?” vraagt hij naar de bekende weg. Alsof het ooit een komen en gaan van culturen was in ons huis. Behalve een Keniaanse oom is er niemand van kleur ooit gesignaleerd.

Witte school, witte wijk, wit werk

Nou, om heel eerlijk te zijn, in mijn directe vriendenkring geen een. Ik zeg het maar een beetje zachtjes, want ik vind het best erg. Hoe kan dat nou, vraagt de zoon geagiteerd. Waarop ik zeg dat ik ze gewoon niet ben tegengekomen. Op mijn werk werd lacherig geconstateerd als er iemand met een al te moeilijke achternaam solliciteerde: moslims passen niet in onze organisatie. Witte school, witte wijk, wit werk. Mijn zoon vindt het belachelijk. En dat is het ook.

Daarom pleit ik al tijden voor gemixte scholen. Voor appeltaart en baklava in de les, van Suikerfeest en kerstmis, alle niveaus bij elkaar, alles kunnen zeggen. Weg met die idiote verzuilde scholen. Ik wil schoolpleinen waar alle ouders staan, waar iedereen Nederlands spreekt en alle kinderen met elkaar willen spelen. Het lijkt een utopie, en noem me naïef, maar daar, bij onze kinderen, ligt wel het daadwerkelijke begin van de oplossing.