Is het hebben van een burn-out een modewoord of een serieus probleem?

Volgens cijfers van de nationale Registratie van het Nederlands Centrum voor Beroepsziekten, werden in 2017 1.962 meldingen van overspannenheid en burn-out geregistreerd. In dat jaar werden in totaal 4.619 meldingen van beroepsziekten gedaan, dat betekent dat in 42% van de gevallen het om overspannenheid en burn-out ging.

Ze had toch gelijk

We vroegen Pauline of ze ooit had gedacht dat ze zelf een burn-out zou kunnen krijgen. "Twee jaar voordat ik mijn burn-out kreeg, zei een supervisor van me al dat de ongemakken waar ik last van had, erg leken op burn-out klachten", vertelt Pauline. "Ik dacht: ik ben hartstikke jong en lichamelijk fit, ik voetbalde destijds drie keer in de week en liep ook nog hard, dus ik heb geen burn-out."

"Maar toen ik twee jaar later thuiszat, heb ik die supervisor toch gelijk moeten geven. Op een gegeven moment was ik echt op, mijn batterij was leeg, en toen kon ik het niet meer ontkennen."

In de eerste acht weken dat Pauline thuiszat merkte ze pas hoe moe ze was. Het werkte ook fysiek op haar lichaam en daar schrok ze wel van. Omdat Pauline bij het hebben van een burn-out dacht aan het niet meer uit bed kunnen komen, heeft ze lang ontkent dat ze een burn-out had.

Erge scenario's

Zelf had ze vooral last van moeheid en paniekaanvallen. Die paniekaanvallen kreeg ze als ze niet aan het werk was, dan ging ze veel nadenken. Alle erge scenario’s spookten door haar hoofd en omdat ze geen invloed op de situatie had, ontstond de paniek.

Zelf geeft ze aan dat het te maken heeft met wie ze is (ze heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel en wil alles goed doen) in combinatie met haar baan. Destijds had ze een duobaan in de 24-uurszorg, dat betekende dat ze altijd twee werktelefoons op zak had en daarnaast nog een laptop en iPad.

Opgeven was geen optie

Het erkennen van haar burn-out heeft bijgedragen aan haar genezingsproces. "Na de eerste acht weken thuis, ben ik al snel weer gaan re-integreren in mijn eigen functie. Ik nam stap voor stap alle taken weer op me, maar al snel merkte ik dat het te snel was en kreeg ik weer een terugval."

"Ik dacht bij mezelf: 'Stel je net zo aan joh! Er zijn mensen die veel ergere dingen meemaken. Er werken veel mensen in de zorg met een zware baan, waarom kunnen zij het wel en ik niet?'. Toen een vriendin van me vroeg of ik niet gewoon een andere baan ging zoeken, ging er een knop om: Dit is wel wie ik ben en ik heb hiervoor gestudeerd. Ik ga dat niet zomaar opgeven."

Tijdens de tweede keer re-integreren heeft Pauline om aangepast werk met minder druk en verantwoordelijkheden gevraagd en dat is goed geweest. Door dat aangepaste werk kreeg ze het gevoel dat het wel goed zal komen.

Daarnaast heeft ze door haar burn-out zichzelf beter leren kennen. Ook privé heeft ze baat gehad bij alle tips, ze plant haar weekenden nu wat minder vol en ze hoeft niet meer overal bij te zijn. Maar het aanpassen blijft moeilijk, want ze wil mensen niet teleurstellen door bijvoorbeeld feestjes af te zeggen.

Schaamte

Toen we Pauline vroegen of we haar mochten interviewen, zei ze: "Ja ik wil mijn verhaal wel doen, maar ik wil niet met mijn echte naam online staan hoor, noem mij maar Annabel". Gedurende het interview zag ze in dat ze de schaamte rondom burn-out kon doorbreken door juist wél haar eigen naam te noemen.

"Het niet willen noemen van mijn echte naam is een beetje schaamte en wat mij betreft niet per se een taboe omdat je er best veel over leest. Dat komt natuurlijk ook omdat ik er zelf inzat en dan komt het gewoon voorbij op LinkedIn en dan ineens ben je erin geïnteresseerd omdat je het herkent."

"Het is echt een beetje schaamte omdat ik 32 ben, ik een hele toffe baan heb en zelfs via mijn werk een opleiding mocht volgen die ik al jaren wilde doen. Maar dan lukt dat niet en wat ben je dan voor een mietje of aansteller? Het zat in mijn hoofd, want niemand heeft ooit tegen mij gezegd dat ik een aansteller ben."

Het is wat het is

"De tip die ik wil meegeven aan mensen die in hetzelfde schuitje zitten: als je erin terechtkomt, moet je de tijd nemen. Dat is wat ikzelf heel lastig vond. Niet te snel weer willen maar alles stap voor stap doen want anders loop je snel weer tegen de muur aan. En wat ik bij mindfulness heb geleerd: Het is wat het is. Je hebt niet overal invloed op, dus probeer je niet druk te maken en laat het gewoon op je afkomen."