Een groot tekort aan pleegouders: 'Je kunt wel echt iets betekenen'

Noodlot in Tadzjikistan

Kim Postma en René Wokke hadden een sabbatical genomen om aan alle drukte te ontsnappen en waren daarom tijdelijk gestopt met het opvangen van crisispleegkinderen. In tien jaar vingen ze 15 kinderen op. Toen ze met vijf andere fietsers in Tadzjikistan waren gebeurde er iets verschrikkelijks.

Kim Postma: "Er is een auto op ons ingereden. Het was een soort hit and run actie. Daarna stapten ze uit de auto. Vervolgens hebben ze met messen op ons ingestoken." Vier van de fietsers overleven de aanslag - die later door IS werd opgeëist - niet.

Postma: "Ik wist eigenlijk direct dat het foute boel was. Ik ben naar de overkant van de weg gerend en geprobeerd auto's te stoppen om ons te helpen. Het was één grote chaos. Ik ben zelf als eerste aangereden en kon vrij snel opstaan en zag toen direct dat dit geen normale aanrijding was." Dankzij een waarschuwing van haar vriend René kon Kim net op tijd wegspringen van de tweede keer dat de auto op hen inreed. Die auto raakte René, waardoor hij overleed.

Laat Maar Komen

Kim en René begonnen met het opschrijven van hun ervaringen als pleegouder in crisissituaties om aspirant-pleegouders te inspireren. Er is namelijk een groot tekort aan pleegouders. Jan Kloeze: "In de regio Amsterdam zouden er 50 pleegouders moeten zijn, maar er zijn er maar 10. Vooral voor pubers is er een tekort."

Het idee om te beginnen als pleegouder kwam vanuit René zelf. Postma: "Hij werkte bij jeugdzorg en kwam allerlei dossiers onder ogen. 's Avonds vertelde hij met tranen in zijn ogen binnen en vroeg: 'wist jij dat dit gebeurde hier in onze mooie stad Amsterdam?' Toen is het idee ontstaan."

Vanaf dat moment kregen René en Kim trainingen bij jeugdhulporganisatie Spirit. Ze konden ieder moment gebeld worden met een crisisgeval. Vaak weten ze niet wat de kinderen die bij hen terechtkomen hebben meegemaakt. Omdat het om crisissituaties gaat, moeten de kinderen namelijk meteen weg van de plek waar ze zitten.

Verschil maken

Jan Kloeze, vriend van Kim en René, interviewde tien ex-pleegkinderen over hoe zij de tijd bij Kim en René hebben ervaren. Ze waren heel open in het delen van hun verhaal. Kloeze: "In elk gesprek kwam naar voren dat de kinderen hebben gevoeld dat ze zichzelf konden zijn. De kinderen komen allemaal uit situaties waarin ze dat niet konden zijn, omdat ze te maken hadden met geweld, verwaarlozing en andere gevaarlijke situaties. Ze mochten bij Kim en René fouten maken zonder dat ze werden gestraft. Ze vonden er rust en werden er serieus genomen."

Kim en René kregen zeker niet de makkelijkste kinderen over de vloer. Op een gegeven moment krijgen ze Eric-Jan in huis. Een jongen die eerder een gewapende overval pleegde en eigenlijk de jeugdgevangenis in moest. Postma: "Niet iedereen zou het ook kunnen. Je moet een soort rust uitstralen en het echt aandurven om vertrouwen te geven. Als je dat niet kan, moet je het ook niet doen."

Postma: "Toen wij werden gebeld met de vraag of Eric-Jan bij ons zou mogen komen twijfelden wij geen moment. Zo'n jongen wordt natuurlijk aangeboden door een professionele organisatie en wij weten wat we doen." De kinderen werden vaak maar een paar maanden bij Kim en René geplaatst.

'Je kunt wel echt iets betekenen'

De illusie dat ze al hun problemen in die tijd konden oplossen hadden ze niet. Postma: "Je kunt wel echt iets betekenen, want wij leren ze dat ze fouten kunnen maken die niet direct worden afgestraft. René had meer ambities en vond het soms moeilijk om te zien dat als ze weggingen, er vaak niet veel van terecht komt qua scholing of werk. Na de dood van René komen er ook veel pleegkinderen over de vloer om mij te steunen. Andersom zijn zij ook heel erg verdrietig en kan ik hen ook steunen. Ze zijn ook op de afscheidsceremonie van René geweest."

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.