Doet Kallenkoot strijdt om terug te keren naar zijn woonwagen

Op het moment woont Doet Kallenkoot ook niet in een woonwagen, maar in een rijtjeshuis. Hij heeft een eigen stoffeerderij, maar de werkplaats mocht hij niet op het woonwagenkamp hebben. Dit betekende dat hij noodgedwongen naar een huis moest om in zijn eigen onderhoud te kunnen voorzien.

"Het is voor mij zo onnatuurlijk om in een huis te wonen, want dat voelt niet als thuis. Het is haast niet voor te stellen, maar het beneemt me mijn zuurstof." Doet vergelijkt deze situatie met iemand die opgroeit op de boerderij en op 52-jarige leeftijd gedwongen wordt naar Amsterdam te verhuizen naar een flat op de veertiende verdieping in de Bijlmer. "Zo groot is het verschil ook voor mij."

Uitsterfbeleid

Op dit moment zijn er ongeveer 40.000 woonwagenbewoners in Nederland, en rond de 8.000 staanplaatsen, maar de afgelopen jaren was er sprake van een zogenaamd uitsterfbeleid. Wanneer een woonwagenbewoner kwam te overlijden of om een andere reden vertrok, werden er betonblokken geplaatst bij de woonwagen zodat een ander deze niet kon betrekken.

"Het is daarom goed nieuws dat er voor het eerst in 100 jaar door het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties een positief beleid wordt uitgevaardigd", vertelt Doet Kallenkoot. Dit beleidskader geeft gemeenten richtlijnen hoe zij om moeten gaan met de woonwagenwensen van de woonwagenbewoners. "Alle eerdere wetten waren negatief en bedoeld om ons te decimeren", aldus Kallenkoot.

Doet Kallenkoot ziet zichzelf ook binnen een jaar terugkeren naar een woonwagen. "En mocht ik binnen die tijd geen erkende, legale standplaats vinden, ga ik weer reizen en trekken zoals ik deed vanaf dat ik geboren ben."