Echte dokters huilen ook

Prevoo had drie jaar geleden last van een naar kuchje, en liet uit voorzorg een foto maken op de afdeling in het Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis, waar hij zelf werkt. De diagnose was vernietigend: longkanker, stadium 4. "Er zat een enorme tumor met uitzaaiingen."

Bestrijding

Een achtbaan aan behandelingen volgde. Aanvankelijk dachten de behandelaars aan chemotherapie, maar Prevoo bleek in aanmerking te komen voor medicijntherapie. De tumor was toch te bestrijden, maar na verloop van tijd raakte zijn lichaam resistent. Anderhalf jaar geleden onderging hij nog een operatie, waarbij een nieuwe tumor werd weggesneden.

Prevoo kreeg vorig jaar bestralingen, waarvan hij nu herstellende is. "Het gaat met pieken en dalen. Ik ben nu weer wat optimistischer, maar mijn conditie is niet zo goed."

Empathie

Zijn zoon besloot in die periode om arts te worden. Hij volgde havo, maar raakte gemotiveerd om echt door te leren. Prevoo zag bij hem bovendien een andere belangrijke kwaliteit. "Ik oefende met hem arts-patiënt gesprekken en dacht: daar zit wel een dokter." Prevoo hamert in zijn verhaal op het belang van empathie bij artsen. Hij vindt dat zijn beroepsgroep ook duidelijk moet zijn in gesprekken met patiënten. "Ik zeg altijd wel waar het op staat."

Tegelijk snapt hij door zijn ziekte beter dat artsen maar een klein deel zien van wat een kankerpatiënt doormaakt. "Wat een dokter ziet op een poli is het topje van de ijsberg van een patiënt. Hij ziet niet dat die thuis de hele dag op z'n bed ligt, z'n vrienden niet ziet, overal te moe voor is. Dat is natuurlijk een groot deel van het ziek zijn."