Brexit en een land in een existentiële crisis

Vandaag lijkt het alsof gisteren niet is geweest. Het verlies voor Theresa May overtrof elke voorspelling. Woorden waren er tekort om de klap in het gezicht van May te duiden. Waar zij zich vierentwintig uur voor inzet, haar Brexit-deal, werd met in de Britse parlementaire geschiedenis historische cijfers van tafel geveegd.

Na het deficit in het Lagerhuis heb ik nog even voor de deur in Downing Street nummer 10 gestaan. Met veel andere journalisten is het daar altijd druk in de hoop dat er nog een politieke druppel tekst over de afrastering wordt gegooid. Ik vroeg aan een beveiliger of de premier al terug was van het parlement. "Jahoor, ze ligt al lang in bed en als ik haar was zou ik er voorlopig niet uitkomen", zei hij off the record.

En een normaal mens zou na het lezen van de ochtendkranten, tenminste tot de lunch onder zeil blijven.

Maar nee, ze debatteert alweer met oppositieleider Jeremy Corbyn die een motie van wantrouwen op tafel heeft gelegd. Het vuur spat er af. En steeds gaat het over hetzelfde alsof er een band wordt afgedraaid. De worden foutloos, zonder hapering in de juiste volgorde uitgesproken.

Als je ’s-nachts Theresa May uit bed thuis wakker belt, zit zij volgens mij onmiddellijk rechtop, uitroepend: "dít is de deal, een andere deal is er niet en we gaan op 29 maart scheiden. Dat was het, goeienavond. En de hoorn gaat op de haak. Zoiets moet het zijn. "

En ook nu weer zit ik naar vlijmscherpe teksten te luisteren die zij in de richting van haar tegenstanders gooit.

Existentiële crisis

Even terzijde, die afstand tussen de partijen in het Lagerhuis is niet groot. Twee zwaarden lang is de ruimte tussen de regerende partij en de oppositie. Is iets uit de late middeleeuwen. Sowieso is het Britse parlement klein behuisd. Voor de 650 leden zijn er geen 650 zetels, vandaar dat je bij een volle zaal altijd zoveel parlementariërs ziet staan.

Aftellen, hoe lang heeft ze nog? Het staat al meer dan een jaar bijna elke dag in de krant. "Alleen een dwaas durft te voorspellen hoe het met haar afloopt". Zo lees ik in The Sun. En in het hoofdartikel wordt verder achter alles - de regering, Brexit en het gehele land - een vraagteken gezet. Minder dan over een existentiële crisis kun je hier niet spreken.

Nu moet gezegd dat May haar vertrek feitelijk al heeft aangekondigd. Een paar weken geleden zei ze geen kandidaat te zijn bij de volgende verkiezingen. Maar dat duurt nog even. Althans, zo is de stand van vandaag. De motie van wantrouwen overleeft ze, zo zeggen de waarzeggers. Dreigen met Jeremy Corbyn als nieuwe premier helpt. Maar na vandaag is het weer morgen.

De burger verkeert in de veronderstelling dat de politiek problemen oplost. Een misverstand. Hier slaagt de politiek er in oplossingen te voorkomen en problemen te koesteren. De klokt tikt, maar de wijzers staan stil.

Kees Boonman

Kees Boonman is politiek commentator, elke week te horen bij Nieuwsweekend (Omroep Max) van 08:30 tot 11:00 uur op NPO Radio 1. Volg zijn Brexit-berichten ook op @keesboonman via Twitter.

Meer video's van Kees Boonman vind je op de website van MaxVandaag.