Daphne de Jong stond in de file op de Mount Everest: 'Ik dacht dat ik het niet zou redden'

Scheldpartijen, dringen om naar boven of beneden te gaan, aan de kant duwen, aan elkaar trekken: als iemand zich niet goed voelde kon die niet snel genoeg naar beneden komen. Daphne: "Het is een wonder dat er niet meer doden vallen".

De expeditie kost een ton en maanden voorbereiding, waarvan twee op de Mount Everest, maar dan ben je er ook helemaal klaar voor. Althans, dat zou je denken. Voorbereiden op een mensenmassa richting de top valt daar niet onder.

De derde Nederlandse vrouw ooit

"De laatste acht uur naar de top ging eigenlijk heel goed. Ik voelde niet echt de hoogte en er was niet ontzettend veel drukte totdat we de Hillary Step bereikten, het laatste gedeelte van de klim. Het is een heel dun pad waar je overheen kan klimmen. Daardoor ontstaat die file; je kan niet langs elkaar heen."

Daphne bereikte de top. Daarna ging het mis. Tijdens de afdaling, werd ze ziek. "Ik kreeg ontzettende hoofdpijn, werd duizelig, zag dubbel, ging raar hoesten. Het was echt hoogteziekte en dat herkende ik. Ik had het nog nooit gehad maar wist wel wat de verschijnselen waren. Dus ik wist dat ik zo snel mogelijk naar beneden moest."

Kapotte radio en een lege zuurstoftank

"Ik dacht op een gegeven moment dat ik het niet zou redden", zegt Daphne. "Alles wat ik wilde was eigenlijk met vrienden of familie spreken. Ik voelde me gewoon heel eenzaam. Maar ook soort van accepterend want ik wist dat dat het risico was. Ik voelde me machteloos want ik kon nauwelijks lopen, nauwelijks overeind komen überhaupt. Dus ik wist dat er een risico was dat ik niet naar beneden zou kunnen komen."

Ze viel en kon niet overeind komen. Daphne: "Mijn radio deed het niet en ik liep uit de zuurstof. Dus de sherpa moest naar de andere kant van de top om een nieuwe fles te halen zodat ik overeind kon komen." Met haar satelliettelefoon probeerde ze nog een goede vriendin te bellen maar dat lukte niet. 'Obstructed by objects' stond er op haar scherm.

Ziek door file

"Toen dacht ik, ik moet wel. Ik ga niet nu niemand spreken en geen gedag zeggen en dan zomaar verdwijnen. Dat kan niet. Het is heel bizar, ik had nog nooit gedacht 'dit is het'. Daar had ik een soort van vrede mee, tot dat moment. Ik was heel blij toen het kamp weer in zicht was en ik mij letterlijk naar beneden heb gesleept."

Als er niet zoveel mensen tegelijk met Daphne op de berg waren, was ze misschien niet ziek geweest. "Op zich had het niet gehoeven. Als ik totaal niet in de rij had gestaan was ik niet zo ziek geworden." Volgens Daphne ligt de drukte dit jaar aan de korte tijd, in verband met het weer, waarin je überhaupt de top kon bereiken. "En de eisen zouden denk ik toch strikter moeten worden."

Daphne: "Ik zou het nog steeds mensen aanraden, maar wel mensen die mentaal en fysiek zijn voorbereid."

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.