Documentaire Mohammad & Jafar: 25 jaar stenen gooien

Paplepel

In de documentaire van Goedhart is te zien hoe een groep volwassen Palestijnen een klein jongetje aanspoort om met stenen te gooien naar de Israëli’s. Het moment dat hij daadwerkelijk de steen gooit wordt dat met gejuich ontvangen en zijn de mannen trots op de jongen. "Dat is gewoon de Palestijnse humor op dit moment, het wordt ze vanaf jonge leeftijd aangeleerd", aldus Goedhart. "Toen ik ze ontmoette kende ik hun wereld totaal niet. Ik kwam er voor het eerst en was geschrokken. Zo jong, zo beschadigd. Ze geloofden niet in vrede, alleen in stenen gooien."

Trauma

Een hele aangrijpende scène is die waarin Mohammad, als 14-jarige en 39-jarige, vertelt hoe zijn vader wordt gedood. Mohammad ziet zelf hoe z’n vader in zijn hoofd wordt geraakt door een scherpschutter. "Bloed en hersenen die door de hele kamer vliegen. Zijn familie heeft een aantal jaar het bloed op de bank laten zitten. Zijn vader was een martelaar en symbool voor de strijd." Ook Jafar maakt op jonge leeftijd een aantal traumatische ervaringen mee: "hij heeft bijvoorbeeld gezien hoe een vriendje van hem door Israëlische soldaten in een waterput werd gegooid en verdronk."

Vrouwen

Inmiddels zijn Jafar en Mohammad beiden getrouwd met de liefde van hun leven. De vrouwen van het duo spelen een grote rol in de documentaire: "In die wereld hebben normaal natuurlijk de mannen alles voor het zeggen maar in dit geval niet. Deze vrouwen zijn niet uitgehuwelijkt maar vrijwillig en heel gelukkig getrouwd. Jafar heeft geweldige kinderen en ze zijn beiden dolverliefd." Volgens Goedhart is het dan ook de liefde die overblijft in een situatie als diegene maar Mohammad en Jafar zich in bevinden de afgelopen 25 jaar.

Cynisch

Inmiddels komt Goedhart al 25 jaar in het gebied en vindt dat de situatie alleen maar verslechterd is: "ze mogen helemaal niks meer. Vroeger kon je nog werken in Jeruzalem maar dat mag ook niet meer. Mohammad mag niet naar de Israëlische gebieden. Omdat zijn vader is doodgeschoten wordt hij gezien als een veiligheidsrisico. Hetzelfde geldt voor Jafar die in de bak heeft gezeten als kind. Ik ben misschien wat radicaal hierin, maar ze mogen helemaal niks meer." Toch zijn er volgens Goedhart ook nog kleine sprankjes hoop: "de taal die ze spreken is de taal van geweld. Ze willen strijden en niet verliezen. Toch voel je ook iets van hoop. Misschien ook wel omdat wanneer je niet kan hopen, je verslagen bent."