'In het hoofdkwartier van de Verenigde Naties worden oorlogen opgelost op de roltrap'

Het verhaal van Linda Polman speelt zich af in 1992, toen ze nog reisverhalen schreef. Met haar rugzak op ging ze de wereld rond. Tussen twee reizen in kreeg ze een telefoontje van een bevriende Engelse fotograaf, die haar wereld op z'n kop zette. "Hij zei 'Linda ik neem afscheid van je want ik kan niet meer bestaan als freelancer. Het betaalt niet genoeg. Ik neem een baan aan als cateraar in Somalië.'"

Polman wenste hem een goede reis maar een paar uur later dacht ze dat cateraar worden in Somalië, waar op dat moment een hongersnood heerste, best wel gek was. Het fascineerde haar zo dat ze besloot achter hem aan te reizen.

In een zeecontainer in Somalië

De reis bracht haar naar Mogadishu, de hoofdstad van Somalië. Ze werd op het vliegveld onderschept door een Belgische blauwhelm die uiterst verbaasd was dat ze er was. Hij nam haar mee naar een blauwhelm-kamp op het vliegveld. De mensen daar vonden het heel gezellig dat ze er was en gaven haar een zeecontainer om in te wonen. Daar is Polman vervolgens weken gebleven.

De blauwhelmen zaten daar voor de missie 'Restore Hope'. Polman: "Die begon met een triomfantelijke invasie van het Amerikaanse leger. Die hongersnood zouden ze wel even gaan oplossen, dachten ze. Toen geloofde het Westen nog in de maakbaarheid van de wereld."

Na het Amerikaanse leger kwam de VN om daar de vluchtelingen te beschermen, in de rug gedekt door het Amerikaanse leger. Maar nadat Amerika besloot de Somalische clans te willen ontwapenen en dat uit de hand liep, vertrok het Amerikaanse leger en liet de blauwhelmen in de steek. Amerika gaf vervolgens de VN de schuld van alles wat daar mis was gegaan.

VN in slecht daglicht

In die situatie arriveerde Polman op het kamp. "De blauwhelmen werden zonder wapens en zonder mandaat achtergelaten in Somalië tussen die woedende clans waar ze niet tegenop konden. En de wereld lachte de blauwhelmen uit." De VN stond in zeer slecht daglicht op dat moment.

Hoewel Polman in het begin ook cynisch was, kwam ze al snel achter het werkelijke verhaal. Alle westerse blauwhelmen gingen tegelijkertijd met de Amerikanen naar huis. "Wat achterbleef waren 28.000 blauwhelmen uit derde wereldlanden. Slecht bewapend, slecht getraind, slechte uitrustingen: geen wonder dat die missie mislukt is." Polman kon op het kamp CNN ontvangen en zag de enorme discrepantie tussen wat er daar gezegd werd en wat ze ter plekke meemaakte.

'Een soort Eurovisiesongfestival'

Ondertussen vermaakte Polman zich enorm op het kamp: "Het is een soort Eurovisiesongfestival waarin je terechtkomt. Alleen dan met blauwhelmen uit 33 landen. Alleen maar arme landen. Het waren Pakistani, Zimbabwanen, Nigerianen, alleen maar arme blauwhelmen."

En Polman kwam overal: "Ik was overal welkom. Ze hadden allemaal een soort eigen mini-kampje gemaakt binnen dat enorme kamp." Ondertussen leerde Polman van en over de VN: "Ze moeten het maar gewoon doen met wat ze krijgen. Het is niet alsof ze een leger klaar hebben staan waar ze soldaten vandaan kunnen plukken."

'Alle landen komen daar samen'

Polman breekt dan ook een lans voor de VN: "De VN is het enige wat we hebben. Het enige platform waar alle landen hun zegje kunnen doen. Ik ben er van overtuigd dat in het hoofdkwartier van de VN in New York oorlogen worden opgelost op de roltrap en in de kantine. Alle landen komen daar samen."

Met de vrachtwagen in een valstrik

Uiteindelijk vond Polman ook de vriend waar ze achteraan gereisd was. Hij werkte voor een Australische cateringmaatschappij die het eten verzorgde voor de blauwhelmen. "Hij ging iedere dag met vrachtwagens de poorten van het kamp uit om met 100 km per uur oases af te gaan, waar ze de oogsten van tomaten op kochten." Heel goed liep het niet met hem af. Hij reed met de vrachtwagen een valstrik in en werd overvallen. Hij raakte zwaargewond en verloor uiteindelijk beide benen.

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.