De raadselachtige Bobby Gentry

Zangeres Bobby Gentry bleek in de late jaren '60/vroege jaren '70 in meerdere opzichten een bijzondere artiest, aan wie veel vrouwelijke tijdgenoten een voorbeeld namen. En dan, ineens, verdwijnt ze van de radar. Tot op de dag van vandaag is niet bekend waar Bobby Gentry is gebleven. Wat wél bekend is: op 21 september verschijnt een lijvige CD-box met haar werk. Daarop staan ook 75 niet eerder uitgebrachte nummers, waaronder een compleet album met jazzy nummers. Want Gentry valt niet in één genre te vatten. Ze zong country, jazz, soul en standards en deed dat met een mooie, zwoele en soms ietwat rafelige stem.

Anders dan anderen

Al met Ode To Billy Joe werd duidelijk dat Gentry qua genre moeilijk te vangen valt. Het nummer lijkt country, maar, zoals Kris Berry zegt: ''Speel je het wat sneller dan hoor je Quincy Jones.'' Bij BBC zong Gentry het nummer in 1968 live:

Guuz Hoogaerts roemt haar eigenzinnigheid, het feit dat zij zelf liedjes schreef en produceerde. ''In die tijd was het niet gebruikelijk dat een vrouw haar eigen nummers schreef en produceerde. Niet alleen boy meets girl, maar altijd wel iets donkers, Southern gothic.'' Zoals Billie Joe, dat over de zelfmoord van Billy Joe MacAllsiter gaat, die in Mississippi van de Tallahatchie brug sprong. ''Peilloos diepe ellende'', noemt Hoogaerts het.

Dankzij oma

Kris Berry kwam in aanraking met de muziek van Bobbie Gentry via haar oma, die ze als 12-jarige elke woensdag bezocht. Die had meerdere albums van Gentry. Berry viel vooral op haar stem, het geluid. Pas later is ze meer gaan nadenken over de teksten en de verhalen die Gentry vertelt met haar muziek. Zo ontdekte ze dat de muziek van Gentry simpel lijkt, maar in feite heel complex kan zijn. En, ''Er zitten stevige statements in. Een persoonlijke blik op iets dat veel groter is dan zij zelf en dat vind ik mega clever.''

Niet eerder uitgebracht

In De Nieuws BV liet Guuz Hoogaertz twee fragmenten horen van nummers van Gentry die nooit eerder te horen waren. Zoals een prachtige, met veel soul gezongen jazzy versie van Irving Berlins 'Suppertime', dat we kennen van onder meer Ella Fitzgerald, Barbara Streisand en Nancy Wilson. En een live vertolking van 'If You've Gotta Make A Fool Of Somebody'.

Volgens Guuz Hoogaerts zijn er, naast 'Ode To Billie Joe', weinig live opnamen van Bobbie Gentry. ''Op de CD-box staat deze dus, een opname van de BCC, Top Of The Pops. Gentry was live een sensatie, ze had prachtige optredens in Las Vegas en Reno, dat waren echte theatershows.'' Kris merkt over het laatste op dat het vooral een soul-gevoel geeft, het doet haar denken aan de Nothern Soul Collection, Chris Clark met 'I Want Go Back There Again'. Guuz valt haar bij, ''Ja de wat hardere, scherpere soul, die eind jaren '70 rete-populair was in Engeland.''

Het raadsel opgelost?

Maar hoe zit het nu met Gentry zelf, waarom verdween ze en vooral, waar ís ze? Guuz Hoogaerts vertelt hoe een journalist van The Washington Post haar probeerde op te sporen en hij kwam uit in Savannah. Daar, niet ver van de Tallahatchie-brug waar Billy Joe Macallsiter af sprong, zou Gentry wonen in een door een hek afgesloten wijk. De journalist kwam niet verder dan dat hek. Maar Guuz las een interview met Andrew Batt, de man die de CD-box heeft samengesteld. Hem werd gevraagd of Bobby Gentry op de hoogte was van de box, waarop Batt bevestigend antwoordde. ''Maar'', zei hij erbij, ''ze blijft zich hechten aan haar privacy.'' Zo weten we nog steeds niet waar ze is, maar in ieder geval wél dat ze nog leeft.

Kris Berry, die samen met gitarist Jan Schröder een tere versie ten beste geeft van Gentry's nummer Penduli Pendulum:

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Facebook en Twitter