Hoe krankzinnig was de zorg in de zeventiende eeuw?

Veel mensen hebben het idee dat de zorg vroeger minimaal was, en dat iedereen met psychische problemen voor de rest van zijn leven werd opgesloten. Maar volgens Martje aan de Kerk, die vorige week op het onderwerp promoveerde, lag het toch echt anders.

Buren, ouders en echtgenoten

De zorg voor 'krankzinnigen' werd in die tijd voornamelijk opgevangen door ouders en echtgenoten, vertelt ze. En ook bijvoorbeeld vrienden, buren en werknemers droegen hun steentje bij.

Pas als de situatie echt onhoudbaar werd, konden mensen terecht in een dolhuis, zoals de inrichtingen in die tijd heetten.

Zo lang mogelijk binnen het gezin

De dolhuizen waren in die tijd ook heel klein: ze hadden maar plaats voor enkele tientallen patiënten, vertelt de onderzoeker. En als je nagaat hoeveel mensen er in die tijd al in de steden woonden, moet je wel concluderen dat maar een klein percentage van de mensen met psychische problemen in de dolhuizen zat.

"De mensen die daar terechtkwamen, waren eigenlijk de uitzondering op de regel", zegt Aan de Kerk. "De meeste mensen werden zo lang mogelijk in het gezin gehouden. Je ziet ook dat er een enorm groot sociaal netwerk om deze mensen heen stond."

NPO Radio 1 houdt je dagelijks op de hoogte over de laatste ontwikkelingen in de wetenschap

Maandag t/m vrijdag rond 16.20 uur in Nieuws en Co
Iedere werkdag van 02.00 tot 04.00 uur in Focus
En wanneer je maar wilt in de podcast Focus Wetenschap