Een scheids die geen lieve dingen zegt

Normaal blijven scheidsrechters nooit zo lang hangen in mijn herinnering. Maar deze Uruguayaanse maakte een onuitwisbare indruk. Dat lag niet zozeer aan haar beslissingen, maar wel aan de manier waarop ze die kracht bij zette. Umpièrrez deed niet aan vermaningen op de rustige, doch autoritaire wijze die wij kennen van Björn Kuipers. Deze fluitist trok ten overstaan van een uitverkocht stadion als een volwaardig marktkoopvrouw haar mond open om haar besluiten verbaal te ondersteunen met enorme tirades.

Kijk, ik houd echt wel van wat Zuid-Amerikaans temperament binnen de lijnen. Of daarbuiten. Wees eerlijk, de smeekbede van Martha na de uitschakeling van Brazilië recht in de lens van de camera, was in al haar passie een kippenvel-moment. Maar vrouwe justitia Umpièrrez vergat dat het de overige 22 vrouwen binnen de lijnen waren, die de hoofdrol verdienden.

Prachtige confrontatie met Van de Donk

Het leverde een prachtige confrontatie op met Oranje’s nummer 10, Daniëlle van de Donk. Ook geen dame die met zich laat sollen. Dus toen zij vond dat Italië wel heel lang mocht treuzelen bij spelhervattingen, besloot Van de Donk haar ongenoegen in woord en wijds gebaar duidelijk te maken aan de scheids. Klein inschattingsfoutje.

Umpire Umpièrrez kwam op haar afgestormd. Op de tribune was mijn vraag niet eens óf Van de Donk een kaart ging ontvangen, maar eerder welke kleur ze zou krijgen van dit opgewonden standje. De Uruguayaanse ging pontificaal voor de middenvelder van Oranje staan en liet een preek op haar los. Ik kon het niet verstaan, maar de lichaamstaal van de arbiter liet weinig te raden over. De kaarten liet ze op zak.

Van de Donk vertelde mij na afloop dat ze zich ook wel over het voorval had verbaasd. "Het gaat meteen zo hard, alsof ik niets mag zeggen." Dat mag ze wel, vindt Van de Donk. Zeker omdat aanvoerder Sari van Veenendaal op doel staat en dus niet de kortste lijntjes met de scheidsrechter heeft. "Dus ik zei er even iets van, niet heel lief. En ik kreeg van haar ook niet veel lieve dingen terug."

Winnaar pur sang

Het tekent Danielle van de Donk. Ze omschrijft zichzelf als de aanjager van Oranje, de vrouw die pit en felheid in de ploeg moet brengen. Dus zit ze tegenstanders dicht op de huid, maar schroomt ze ook zelf de schwalbe niet. Een winnaar pur sang, die kan genieten als de zege een feit is. Mooi ook was het contrast met Vivianne Miedema. De spits is niet het type om voorop te lopen in de polonaise maar dat komt ook, vertelde ze zaterdagavond, omdat ze in haar hoofd meteen al met de volgende tegenstander bezig is.

Heb jij dat ook, vroeg ik Van de Donk. "Nee, totáál niet. Dat wil ik niet, dat kan ik niet en dat moet ik ook echt niet doen", sprak de eigenzinnige Brabantse. Daags na het succes gaat ze eens aan Zweden denken. En reken maar dat ze er in Lyon weer met al haar grinta staat om haar tanden te zetten in de volgende prooi.

In het hotel sta ik op het punt om nog wat stokbrood te pakken bij het ontbijtbuffet, als ik señora Umpièrrez daar ook zie. Zal ik vragen of ze even op kan schieten? Haar mond is dicht. Ik besluit het maar zo te laten.