Ploeteren in de buitencategorie

Elf kilometer stijgt het gestaag. Dan verdwijnen de bomen en weet je je alleen nog maar omringd door grasvlaktes, waarop koeien grazen met van die grote bellen op de hals. Het wolkendek komt steeds lager te hangen, of is het omdat wij in steeds hogere sferen komen? Roofvogels zweven door de lucht. En dan ben je er. De top van de Port de Balès. De eerste berg van de buitencategorie tijdens deze Tour de France.

Om mijn rit, die voert over Tour de France-parcours, nog wat complexer te maken doemen met enige regelmaat hindernissen op. Hindernissen op twee wielen, die tergend langzaam ook van plan zijn deze Pyreneeën-reus te bedwingen. Het zijn de amateur-renners, die dagen en uren voor de komst van het profpeloton de smalle wegen naar boven alvast verkennen.

Ik slalom met mijn auto langs de amateurs en bekijk van dichtbij hoe diep ze gaan. De rug gebogen, hangend over het stuur. Velen hebben de mond wagenwijd open. Het zweet gutst langs het lijf. Wielershirts zijn opengeritst. Sommigen staan bijkans stil of ze slingeren over de weg, niet meer in staat het stuur recht te houden. Eigenlijk is er maar één vraag, die bij mij opkomt bij het aanschouwen van zoveel zelfkastijding: waarom?

Je hebt ze in alle soorten en maten, de wieleramateurs. Jong, oud, man, vrouw, afgetraind of wat gezet. Hoe jaloersmakend moet het zijn om straks te aanschouwen dat de besten onder de profs de klim soepeltjes uitvoeren? Dat zij zich met een lach op het gezicht melden aan de top van de Balès? Dat moet de pijn in de benen toch verdubbelen?

Maar nee, laat ik mij vertellen: de top halen is geen kwestie van kunnen of willen. Het is móéten. De top niet bereiken is geen optie. Terwijl een oudere heer zich het snot voor de ogen rijdt, zie ik naast hem iemand met speels gemak de berg op komen fietsen. Is dit een verkapte prof? Hebben we ergens een groot talent gemist in de scouting? Geenszins. Menig amateur komt niet volledig op eigen kracht boven, maar doet dat per e-bike. Dat vind ik dus lafjes.

Oké, ik ben wat bevooroordeeld. Als ik zelf in Nederland de fiets ter hand neem en de benen hard laat werken, is zo’n beetje het meest vernederende dat mij kan overkomen dat ik word ingehaald door een echtpaar-op-leeftijd, dat vrolijk doorkeuvelt en na een metertje of vijftig eens omkijkt waar ik eigenlijk blijf, terwijl bij mij de tong op de trappers hangt.

Ik kan mij alleen maar voorstellen hoe het aanvoelt als je met je racefiets bezig bent een berg van de 'hors categorie' te bedwingen, daarbij alles gevend wat je in je hebt, om vervolgens gepasseerd te worden door een opgeladen accu op wielen.

De amateurs die ik tref aan de top lijken die frustratie helemaal niet te hebben. Sterker: als het profpeloton is langsgereden en de Tour zich opmaakt voor de apotheose op de Col de Peyresourde staan zij, opgevoerd of niet, gebroederlijk bovenaan de Port de Balès. Klaar voor de afdaling, klaar om de accu op te laden.

Tour de France 2020

We hebben er iets langer op moeten wachten, maar de Tour de France is inmiddels in volle gang! Heb je de NPO Radio 1-app nog niet op je telefoon of tablet? Download 'm hier voor iOS en hier voor Android. Meld je aan voor de Finish Alert van de Tour de France. Handig als je niets wilt missen van het radioverslag de laatste kilometers van een etappe!