WK-column: Een bumpy ride naar Nizhny: it's Russia

Soms zie je de hoop op een aantrekkelijke vlucht vervliegen, omdat alles al is volgeboekt. Ook op 10 kilometer hoogte is het spitsuur tijdens het WK voetbal. Dan is een autorit van Kazan naar Nizhny Novgorod, over 389 kilometer, een avontuurlijk alternatief.

De rit, met chauffeur Danil, begint comfortabel in de geciviliseerde omgeving van Kazan. Danil vertelt honderduit over de monumenten en historische gebouwen die we passeren. En ook buiten de stad lijkt het autoleven aanvankelijk prettig. We rijden door een idyllische omgeving, waar mensen op de zand-strandjes aan de oevers van de Kazanka-rivier de stralen van de ochtendzon tot zich nemen. We passeren bos- en struikgebieden, waar we vrouwen met mandjes in de handen aardbeien zien plukken.

Ik zie het bereik van mijn telefoon steeds een streepje teruglopen, als bewijs dat we langzaam maar zeker de middle of nowhere naderen. Dat is ook te merken aan de kwaliteit van het wegdek. Waar we aanvankelijk geruisloos over de weg zoefden, zijn we nu bezig met een bumpy ride. Danil kijkt er niet van op. "It’s Russia!", zegt hij met een brede lach.

Die lach maakt gaandeweg plaats voor een grimas, die ergernis en onderdrukte woede verraadt. In een klaarblijkelijke poging een einde te maken aan de bumpy rides hebben de Russen besloten om flink aan deze tweebaansweg te werken. Het gevolg is dat we continu gas terug moeten nemen, tegenliggers voor moeten laten, in kleine files terechtkomen. "It’s Russia!", zegt Danil nu met een licht verbeten trek om de mond.

We maken onze reis op zondag. Zo’n dag waarop de collega’s van de ANWB-verkeersinformatie het bij ons in Nederland rustig aan kunnen doen. Maar niet in Rusland. Een hele stoet aan auto’s is op weg naar Nizhny. Allemaal mensen die terugkomen van een weekendje in hun datsja’s, hun buitenhuisjes, vertelt Danil. En dan zijn er de vrachtwagens, die levensgevaarlijke toeren uithalen op de rijstrook van de tegenliggers om een andere truck te passeren. Als ik mij erover verwonder dat het godzijdank goed afloopt, kan Danil maar één ding zeggen: "It’s Russia!"

Het kan altijd erger. Danil vertelt over de tijd dat hij in de omgeving van Jekaterinenburg woonde, een flink stuk oostelijk van Moskou in de centrale Oeral. Ten noorden van de stad liggen dorpjes in de wilde natuur, waar niet eens een weg naartoe leidt. Er ligt een treinrails, als je geluk hebt. Wolven en vossen lopen door de dorpjes op zoek naar eten tijdens de strenge winters. Het zijn veelal dorpen die gebouwd zijn rondom een fabriek. Als die failliet gaat, vertrekken de mensen en blijft er een spookstadje over. Als je het zo bekijkt mogen wij helemaal niet klagen en hoort dat uurtje langer ‘on the move’ gewoon bij deze toeristische route.

Attentie. Remlichten voor ons. We staan stil. Heel lang stil. Een vrouw stapt uit haar auto en begint een enorme - voor mij onverstaanbare tirade - af te steken. Tegen wie? Geen idee. Blijkbaar moet haar file-frustratie er even uit. In de uren die volgen proberen we zo goed en zo kwaad als het gaat de route te vervolgen. Danil manoeuvreert de auto soms behendig over de vluchtstrook, een kiezelig zandstrookje. We rijden in een wolk van stof. "Kijk", zegt Danil. "Je hebt het Rusland voor toeristen en het Rusland voor de Russen. Dat laatste zie jij nu." Hij richt zijn ogen eens naar de onzichtbare krachten boven in de lucht en verzucht: "Hoe kan ik mijn kinderen nu vertellen van dit land te houden, als het mij steeds de rug toekeert?"

Leuke column? Hieronder vind je meer columns vanuit Rusland!