Andere Tijden Kees: De 'onbekende' olympische legendes en Duitse humor in de sneeuw

"Tussen het schansspringen en het langlaufen bij de noordse combinatie zaten cameraman Paul Jochem en ik op een tv in de mediaruimte geïnteresseerd te kijken naar de 1000 meter schaatsen bij de vrouwen. We gingen goed zitten voor de laatste olympische race van Ireen Wüst en waren ook benieuwd naar Jutta Leerdam. Toen zij aan de beurt waren, bleken wij de enige verslaggevers die oog hadden voor hun ritten. Pas toen de Japanse dames startten, doken ook de Japanse journalisten op bij de tv. Zij sprongen op na het goud van Miho Takagi."

Olympische territoria

"De setting waarin wij naar het schaatsen keken, zegt wel wat over hoe de rest van de wereld naar schaatsen kijkt, zeker op de Olympische Winterspelen. Wüst is weliswaar een olympische legende, maar in bijvoorbeeld de Verenigde Staten zal haar naam niet veel belletjes doen rinkelen. En de namen van de andere Nederlandse schaatsers en schaatssters zeggen daar en bij het grote publiek in veel andere landen ook niet veel. Op de Winterspelen zijn ijshockey, alpineskiën en kunstrijden de sporten die mondiaal veruit de meeste aandacht krijgen."

"Wat dat betreft trekt Lindsay van Zundert met haar vrije kür waarschijnlijk wereldwijd de meeste aandacht van alle Nederlandse olympiërs, gezien de kijkdichtheid bij het kunstrijden. Met Andere Tijden Sport hebben we in het verleden nog een poging gedaan om Dianne de Leeuw te bezoeken in de VS. Zij was 46 jaar geleden, voor Van Zundert, de laatste olympische kunstrijdster voor Nederland. Ze droeg ook nog de vlag in Innsbruck. We hadden de tickets bijna geboekt voor een bezoek aan De Leeuw in Florida, maar om onduidelijke redenen had ze alsnog afgezegd. Het is nu mooi dat er weer een Nederlandse olympiër buiten het langebaanschaatsen in de spotlights staat."

"Vooral in Sotsji in 2014 had het langebaanschaatsen veel weg van een Nederlands kampioenschap. Nederland stond in vuur en vlam en wij werden daar soms ook door buitenlandse collega's op aangesproken wanneer we bij sneeuwsporten kwamen. Bij de Spelen kun je verschillende territoria aanwijzen: de schaatsbaan wordt bezet door de Nederlanders, bij biatlon en langlaufen domineren de Noren, bij ijshockey zie je vooral Amerikanen en Canadezen en bij alpineskiën zijn Oostenrijk en Zwitserland heel sterk vertegenwoordigd. Zo heeft ieder land een eigen olympische kraam."

Grote Duitse meneren

"We waren vandaag bij de noordse combinatie en dat is voor mij als Nederlandse verslaggever een sport waar ik niet veel van weet. Dan is het inlezen en kijken waar speciale verhalen zitten voor de Nederlandse tv-kijker. Tijdens deze Spelen draaide de noordse combinatie bij de landenteams om het duel tussen Noorwegen en Duitsland. De beste Noor, Jarl Magnus Riiber, en de beste Duitser, Eric Frenzel, testten vlak voor de Spelen nog positief en moesten in quarantaine, maar ze waren allebei op tijd clean om aan de landenwedstrijd mee te kunnen doen."

"Riiber werd echter buiten de ploeg gelaten nadat hij bij de individuele noordse combinatie bij het langlaufen een verkeerde afslag nam op het parcours en daardoor geen medaille won. Zonder hem wonnen de Noren de landenwedstrijd. De Duitsers werden tweede. Ik sprak Frenzel, een hele grote meneer met drie keer olympische goud, na het schansspringen even. Het is dan apart als je beseft dat hij in Duitsland een olympische legende is, maar in Nederland zou niemand hem op straat herkennen."

Sadistisch genieten

"Voor mij was Frenzel ook een onbekende. En ik voor hem. In Turijn 2006 had ik zo'n gevoel ook met de Duitse rodellegende Georg Hackl, drie keer winnaar van olympisch goud. Hij was, net als Frenzel nu, hordes Duitse journalisten gewend en dan staat er opeens een verslaggever uit schaatsland Nederland voor z'n neus. Ik vind dat soort gesprekken juist leuk om te voeren. Het is een kennismaking met een hoofdrolspeler in een sport die in Nederland niet uitgebreid wordt gevolgd. En buiten de schaatsbaan zijn zoveel bijzondere sportverhalen."

"Ik verheug me ook enorm op de vijftig kilometer langlaufen van zaterdag. Ik ben bij het langlaufen in Nagano (1998) en Salt Lake City (2002) geweest en dat was prachtig. Het klinkt bijna sadistisch, maar het is geweldig om die langlaufers helemaal naar de klote over de finish te zien komen. Ze zakken allemaal door hun hoeven. Het is verstandig om een mooie plek te vinden voor de camerapositie. Paul Jochem en ik zijn er altijd vroeg bij om een plekje te vinden voor ons statief. Dat is opgevallen bij een Duitse leidinggevende in de mixed zone. Ze zei al: 'jullie lijken wel Duitsers'. Ik ben geen type dat op vakantie als eerste de handdoek op een bedje aan het zwembad legt, maar als Nederlander buiten de schaatsbaan moet je snel zijn om een weg te vinden tussen alle internationale media. Waar we bij het schaatsen vooraan staan, daar is dat in de sneeuw niet het geval. Maar laten we vooral blij zijn dat we als Nederland goed schaatsen, anders blijven er niet heel veel medailles over."