Rebel en matchwinner tegelijk, het statement van Rapinoe

Deze week dook een oud interview op met de routinier van de Amerikaanse voetbalploeg. Daarin gaf Rapinoe aan dat ze nooit, maar dan ook nooit, in het ‘fucking White House’ op bezoek zou gaan. De aanvalster heeft niets met het beleid van Trump en gebruikt het platform dat zij krijgt als voetbal-ster om haar afkeer tegen de regering kenbaar te maken. In het volgepakte Parc des Princes is dat duidelijk zichtbaar, voorafgaand aan de kraker tegen Frankrijk. Tijdens het Amerikaanse volkslied is Rapinoe de enige die de hand niet op de borst legt. Ook meezingen doet zij niet.

F***ing

Trump was zacht gezegd ‘not amused’. In een tweet, eerder deze week, gaf de president aan dat Megan eerst maar eens moest winnen, en dan pas moest praten. Hij riep de voetbalster op om het land, het Witte Huis en de vlag te respecteren en kondigde en passant aan dat de hele ploeg van harte welkom was om langs te komen, of ze nu winnen of verliezen.

Megan Rapinoe zag, daags voor de grote wedstrijd tegen Frankrijk, de bui waarschijnlijk al hangen. Haar eerdere statement zou wel eens boven de ploeg kunnen blijven hangen, en dat zou afbreuk doen aan het WK. Dus nam zij zelf de regie in handen, toen ze aanschoof bij de persconferentie. Ik zeg er nog één ding over, verklaarde zij. En dat is dat ik nog altijd achter mijn woorden sta, alleen dat ‘f***ing’ trek ik in, dat vindt mijn moeder niet zo leuk, verklaarde de uitgesproken sporter.

Teamplayer

Direct voegde ze daaraan toe dat ze niet zat te wachten op verdere vragen over deze politieke rel. Uiteindelijk is ze hier in Frankrijk met slechts één doel: voetballen. Rapinoe vond het tijd om de voeten te laten spreken. Dat doet ze in het Parc des Princes met verve. Al na vijf minuten schiet ze een vrije trap onberispelijk in. In de tweede helft verdubbelt ze eigenhandig de Amerikaanse voorsprong.

Maar bovenal: Megan Rapinoe toont zich in Parijs een teamplayer die voorop loopt in de strijd. Continu op zoek naar de actie, soms incasserend, soms acterend in de hoop een vrije trap te versieren. Met een ongebreidelde energie raast ze over het veld, totdat de bondscoach gaandeweg de tweede helft oordeelt dat de accu leeg begint te raken en Rapinoe wisselt.

Als de Amerikaanse het veld verlaat, krijgt zij van het Franse publiek een licht fluitconcert. Ook van een jochie van een jaar of acht dat samen met zijn vader een rij voor mij zit op de tribune. Het zal de frustratie zijn, bedenk ik mij. De frustratie van een vroegtijdige uitschakeling, van het uiteenspatten van een Franse droom.

Maar eigenlijk zou Frankrijk, het land van de revolutie, Megan Rapinoe moeten omarmen. Want als iemand het aandurft de strijd aan te gaan met de heersende macht, dan is zij het wel. In de catacomben van het Parc des Princes komt ze nog even terug op de uitnodiging van de president om met het team langs te komen in Washington. "De president probeert met mij te praten. Ik praat niet met de president."