Andere Tijden Kees: 'Vervelende' verslaggevers en openhartige olympiërs

"Tijdens de eerste dagen in de bergen waren wij de enige Nederlandse tv-ploeg in de mixed zone, maar bij de snowboardcross voor mannen met Glenn de Blois kwamen we opeens veel landgenoten tegen onderaan de piste. Meer tv-ploegen en schrijvende journalisten waren benieuwd naar hoe De Blois het zou doen. Hij werd toch een beetje gezien als een darkhorse binnen TeamNL voor een medaille."

"De Blois won vorig jaar een wereldbekerwedstrijd in Italië, dus we keken allemaal met zekere verwachtingen naar zijn kwalificatie. De Blois mocht als eerste starten, maar bleek geen beste tijd te hebben gereden. Velen die na hem kwamen doken seconden onder zijn tijd. Na zijn twee runs ging hij als 27ste van de 32 deelnemers naar de heat. Daarin lag De Blois nog aan kop in een race met een Zwitser, een Duitser en een Italiaan, maar uiteindelijk gingen zij hem voorbij. Nu zitten zijn Spelen dus erop."

"Ik hoorde dat Wopke de Vegt, technisch directeur van de Nederlandse Ski Vereniging, op de radio had gezegd dat de teleurstellende kwalificatie van De Blois misschien te maken had met verkeerde wax onder het board. Ik dacht gelijk aan het waxverhaal met Nicolien Sauerbreij in Salt Lake City, maar toen ik De Blois later daarover sprak, haalde hij zijn schouders op over die suggestie van De Vegt. Hij vertelde dat hij gewoon niet goed genoeg was."

Woonkamervragen

"Ik ken De Blois niet goed, maar hij maakte een beetje een nonchalante en nukkige indruk. Ik had ook het idee dat hij het een beetje vervelend vond dat er opeens allemaal verslaggevers hem stonden op te wachten. Er zijn veel sporters op de Spelen die lang niet zoveel media-aandacht krijgen bij wedstrijden en evenementen buiten de Spelen. De Blois hoort ook bij die groep. Wanneer het dan op het moment suprême niet goed valt, dan kan ik me voorstellen dat je als atleet denkt: ik zie jullie nooit bij andere wedstrijden, maar nu moet ik opeens een soort verantwoording afleggen aan jullie. Aan de andere kant weten zij ook dat dit erbij hoort. Op de Spelen sta je eenmaal in de spotlights."

"Het hangt van een prestatie af hoe leuk het kan zijn om met de media te praten. Ik neem mezelf altijd voor dat ik bij sporten waar ik niet veel kennis van heb de relevante vragen stel die thuis in de woonkamer kunnen leven. Ik leg dan de bal bij de sporter neer en vraag naar hun beleving en ervaring. Wie ben ik om te zeggen hoe iemand bij skeleton naar beneden moet gaan of hoe hij moet snowboarden? Ik ben in die zin meer een doorgeefluik. Als je tijdens zo'n interview als een wijsneus iemand de les leest, dan leidt dan niet tot een openhartig gesprek met een olympiër."

Met de camera van de schans

"In het verleden was er meer mogelijk in de samenwerking met olympiërs. Tijdens de Spelen in Lillehammer in 1994 hebben we een gedenkwaardig item gemaakt met Michiel de Ruiter, toen freestyleskiër. Hij nam alle tijd voor ons en zei nog tegen de cameraman: 'Geef mij die camera, dan doe ik die tussen mijn benen en ga dan de schans op. Dan stop ik net op tijd voor de afsprong'. Die camera was zo'n loodzwaar ding en heel duur. De cameraman twijfelde even of dat zo'n goed plan was van De Ruiter, maar stemde toch in. Hij maakte toen een prachtig shot en tot opluchting van de cameraman bleef de camera heel.

"Vier jaar later zijn we in Nagano een paar dagen met snowboarder Thedo Remmelink opgetrokken en toen hebben we een mooie voorbeschouwing kunnen maken van een olympiër die niet veel mensen kenden. Dat soort uitgebreide en bijzondere items maken is nu moeilijker, maar wat mij nog steeds opvalt is hoe open en eerlijk olympische atleten zijn tijdens interviews. Veel meer dan bijvoorbeeld voetballers. Die openhartigheid maakt mijn werk als verslaggever tijdens de Spelen extra mooi."