Rondom het peloton | Een nieuw monument op de Izoard

In de Tour de France kwamen er al mannen op de maan ver voor Neil Armstrong. Met fietsen landden ze in een vlakte vol grillige rotspieken onder de top van de Col d’Izoard, de Casse Déserte. Vrij vertaald betekent het Verlaten Schroothoop, maar je zou het ook een lunair beeldenpark kunnen noemen, aangelegd door de kunstenaarshand van de erosie. Met veel wind, water en andere natuurlijke krachten ontstonden de merkwaardige dolomitische kalksteenkegels die elke keer weer fungeren als grillige achtergrond voor een fantastische Tourbeklimming.

Izoard, grijsaard, bastaard. Het oude kreng van een Alp dankt zijn naam aan de oud-Germaanse samentrekking van de termen voor ijzer (fer) en houden (warden). Renners worden er mannen van staal. Per jaar klimmen er tienduizenden fietstoeristen omhoog om zich ook zo te voelen.

Er zijn prachtige Tourfoto’s gemaakt van het eenzame gevecht omhoog op de Izoard. Ze vertellen alles over de diepgaan op grote hoogte. En dagen uit tot overpeinzingen over de eenzame sterveling, omgeven door hardstenen eeuwigheid.

Louison Bobet, zie hem hierboven heroïsch lijden in zwart-wit, de jaren vijftig, toen hij het als eerste boven komen op de top afwisselde met Fausto Coppi. Aan deze twee legenden is een monument gewijd op zo’n rotspunt. Het is in een bocht van de Casse Déserte. Ik ben eergisteren weer eens gaan kijken naar de oude beeltenissen van de Franse en Italiaanse helden.

De gedenkrots was de plek waar Bobet alleen omhoog kwam, gadegeslagen door een bijzondere toeschouwer die een foto van hem nam: Coppi, dat jaar niet meer in de Tour. Er is een gravure met een tekst van de niet minder legendarische Tourchroniqueur Antoine Blondin: ‘Rien n’y pousse sauf des coureurs qu’ on pousse et produisent des amendes.’ (Niets drukt daar door, behalve de renners die er voortgeduwd worden en daarvoor boetes krijgen.)

Ach ja, de jaren vijftig. In Frankrijk staan ze ook wel bekend als de Gouden Eeuw van de Tour. Bobets broer Jean heeft me eens uitgelegd dat de ophemeling van dat decennium veel te maken had met de naoorlogse periode van wederopbouw.

Inmiddels leven we in volslagen andere tijden en kent Frankrijk nog zoiets als een noodtoestand, na de aanslagen in Parijs en Nice. De Tour gaat daarin voort als een vredesmars vol felle gevechten.

Christian Prudhomme en wedstrijdleider Thierry Gouvenou bepaalden dat er in 2017 weer iets monumentaals moest gebeuren. Daarom hebben ze voor het eerst in de geschiedenis een aankomst boven op de Izoard gepland. Het is aan Romain Bardet om Louison Bobet te doen vergeten.