WK-column: Fotografen zijn er legio, maar er is slechts één WK-schilder

Slenterend door de drukbevolkte straatjes rondom de Kerk van de Verlosser op het Bloed merk ik dat voetbal en schilderkunst ook samen kunnen komen. Ik ontmoet een straatartiest die zijn schilderijen aan de man probeert te brengen. Schilderijen die allemaal te maken hebben met ’s werelds grootste voetbalfestijn. Hij schilderde bijvoorbeeld het feest in dit straatje op de dag dat Rusland van Spanje won. De mensen en de straat heeft hij met gevoel voor detail opgetekend, de Russische vlaggen daarentegen zette hij met grove penseelstreken op papier.

Hij is uniek, vindt deze half-Rus, half-Fransman zelf. Fotografen die het WK in beelden vastleggen zijn er legio. Maar er is slechts één WK-schilder. ‘En dat ben ik!’. Hij schilderde al tijdens het WK in 1998, in zijn tweede thuisland. Laat een vel zien waarop duidelijk herkenbaar is de Champs Elysées, rijkelijk voorzien van Franse vlaggen. "Kijk!", zegt de artiest en hij wijst me op een hond met een shirtje aan met daarop de naam Zizou. Het WK van Zidane.

In Rusland probeert hij met zijn creatieve geest alles vast te leggen wat met het WK te maken heeft. Natuurlijk de feestvreugde. Maar de man gaat ook naar het stadion, waar hij tijdens de wedstrijd op de tribune aan zijn nieuwste kunstwerk sleutelt. Hij toont de afbeelding van de Sint Petersburg Arena. Minutieus heeft hij de tribunes vastgelegd. ‘Hier, zie je die Zuid-Afrikaanse vlag?’, wijst hij. ‘Die heb ik zo snel geschilderd, dat de volgorde van de kleuren niet klopt.’ De spelers op het veld zien we op afstand. Portret-schilderen is niet zijn ding.

Terwijl we langs zijn werken lopen wordt de schilder steeds geestdriftiger. "Moet je deze zien!", zegt hij met gepaste trots. Ingelijst zie ik een grote collage van alle WK-stadions in Rusland, de voetbaltempels zijn strak uit zijn vaste schildershand gekomen. Zelf heeft hij meer met het wat wildere werk van zijn feest-schilderijen. Maar een Zweedse voorbijganger vindt de collage met afstand de beste. Over smaak valt immers te twisten. Zeker in de kunst.

"Oh ja!", vervolgt de flamboyante artiest nu tegen de Zweedse passant. "De koning van Zweden is óók een fan van mij." Hij vertelt dat een reeks ijshockey-schilderijen van zijn hand via-via bij de Zweedse vorst terecht is gekomen. Tijdens de Olympische Spelen in PyeongChang kwam hij het staatshoofd tegen. De schilder aarzelde geen moment. Hij sprak de majesteit aan met de woorden: "Hé koning, je hebt nu ook Frans bloed!", verwijzend naar zijn eigen half-Franse achtergrond. "En je weet wat de Fransen doen met koningen? Hij moest lachen."

Als creatief chaoot probeert hij tijdens ons gesprek voorbijgangers aan te spreken en een schilderij voor een koper in te pakken. Natuurlijk blijkt dat teveel van het goede. "Ik ben een beetje moe", verontschuldigt hij zich tegenover een Chinees, die klaarstaat met de roebels in de handen. En dan komt ook ineens de talenknobbel van de schilder naar boven. Terwijl hij zijn geesteskind aan de klant overhandigt, roept hij: "Ni hao!"

Leuke column? Hieronder vind je meer columns vanuit Rusland!