Champagne in het raamkozijn

De minister mocht in Reims ongeremd supporter zijn. Maar er was nog een reden waarom hij zijn beschilderde gezicht liet zien op het vrouwen-WK. Bij de KNVB is langzaam een idee ontstaan om ook eens een gooi te doen naar het evenement. In pak ‘m beet 2027. De boodschap die Bruins uitdraagt is dat hij zo’n bid wel ziet zitten en waar mogelijk wil ondersteunen.

Roes van euforie

Dat zegt nogal wat. Eerder wilde bijvoorbeeld Bruins’ voorganger en VVD-partijgenoot Edith Schippers niets weten van financiële steun aan het organiseren van de Europese Spelen in Nederland. NOC*NSF zag zich daardoor gedwongen het evenement terug te geven aan het Europees Olympisch Comité, met alle imagoschade van dien.

Maar een WK voetbal, dat is toch iets anders, betoogde Bruins. Hij trok de vergelijking met het EK in 2017. Toen verkeerde het land, dankzij de successen van de Oranje-vrouwen, in een roes van euforie. Bij de Fransen zal Bruins nu eenzelfde enthousiasme signaleren, ook al is finaleplaats Lyon nog ver. De trots en het chauvinisme als het gaat om Les Bleues is onmiskenbaar. Maar er zijn ook kleine scenes waaruit je kunt opmaken dat, in dit geval, de locals van Reims genieten van een EK in eigen land.

Wasserette

In de ochtenduren bracht ik een bezoek aan de wasserette. De koffer begon na ruim twee weken toeren door Frankrijk behoorlijk leeg te raken. Veertien wasmachines en drie drogers stonden keurig genummerd naast elkaar opgesteld, zakje zeep erbij, programmaatje kiezen. Een kind kan de was doen. Maar voor de absolute nitwits liep er ook een oudere dame rond, om daar waar nodig te assisteren.

De dame was net op tijd om mij erop te wijzen dat ik zeep in de droger wilde gooien. En de manier waarop zij dat duidelijk maakte, daar was geen woord Frans bij. Integendeel, deze vrouw wist zich uitstekend in het Engels verstaanbaar te maken. Terwijl mijn shirts hun rondjes draaiden in de machine keuvelden wij wat over het EK. De vrouw kwam met een stadsplattegrond, waarop ik tot in detail de route uit moest tekenen die de Oranje-mars zou afleggen.

En ja, vertelde de dame, ze had zelfs internationals op bezoek gehad in haar wasserette. Wat bleek? De speelsters van Jamaica waren in hoogsteigen persoon langsgekomen om voor 4,50 euro per wasbeurt de kleren te reinigen. Ik vroeg de vrouw of ze nog gedonder had bespeurd binnen de ploeg, maar ze ging de vuile was niet buiten hangen. Dat terzijde.

Onbedoeld crowdsurfen

Ik zag het helemaal voor mij. Een gezelschap topsporters met plastic tasjes en daarin hun vuile sokken en ondergoed. Sommige landen hebben een staf meegenomen, die getalsmatig groter is dan de selectie. Voor de Jamaicaanse ploeg geldt dat zeker niet, concludeerde ik bij het aanhoren van de wasserette-mevrouw.

Later op de dag sloot ik bij de Nederlandse fans aan voor de Oranje-mars. We verzamelden op een plein achter de kathedraal om daarna een smal straatje in te lopen. In die straat stonden portiekwoningen, twee verdiepingen hoog. Op de eerste verdieping stond een man op leeftijd in zijn raamkozijn. Een minuscuul hekje, dat tot zijn knieën reikte, bood hem nog enige steun terwijl hij naar voren boog om een foto van de Oranje-menigte te maken. Het idee dat deze bejaarde Fransman onbedoeld ging crowdsurfen maakte mij nogal ongerust. Maar de man stond stevig in zijn schoenen.

Even verdween hij uit het raamkozijn om daarna terug te keren met een fles champagne die hij als een soort trofee boven het hoofd hield. Later deed hij hetzelfde met een kamerplant. Maar die symboliek ontging mij een beetje. De man genoot zichtbaar van het moment. Net zoals de vrouw die enkele meters verder in haar bikini op een balkon stond mee te dansen op de klanken van ‘Viva Hollandia’. Een kantoorpand weer wat verder was tijdelijk onbereikbaar, omdat het personeel en masse de straat op was gegaan om dit Oranje-mirakel te aanschouwen.

Kijk, dacht ik. Reims is toch wat gewend als toeristentrekpleister. Maar zo’n WK voetbal brengt wel iets teweeg in de stad. Of komt dat hoofdzakelijk door Oranje?