Relaxte Phil houdt wel van een dolletje (maar hij schiet er niets mee op)

Die Phil Neville is sinds 18 maanden de manager van de Engelse voetbalvrouwen. En in die hoedanigheid draafde hij op 'matchday -2', op verzoek van de FIFA een dag eerder dan te doen gebruikelijk, op voor de officiële persconferentie.

Ontspannen

Zelden heb ik een coach de zaal zo ontspannen naar zijn hand zien zetten als Phil Neville aan de voor-voor-avond van de belangrijkste wedstrijd uit zijn nog prille trainerscarrière. Een ondeugende glimlach op zijn gezicht verraadde al dat de stijve, amper Engels sprekende FIFA-official uit Japan op haar hoede moest zijn.

Toen zij het bal opende met de mededeling dat Engeland hier over twee dagen aan zou treden tegen Amerika, greep Phil zijn kans. "Yes, two days before! Why is that?" De vrouw bracht al stotterend niet veel meer uit dan 'It is matchday -2'. "But why?", vroeg Neville door. De vrouw murmelde maar iets, zichtbaar in verlegenheid gebracht.

Neville grijnsde breeduit en keek geamuseerd toe hoe zij het woord gaf aan 'woman with glasses' en 'man in blue shirt'. Engelands manager toonde zich goed gemutst en gaf, vaak met een vermakelijke klinkslag, antwoord op het spervuur aan vragen uit de zaal. Een verslaggever besloot de strikte FIFA-regels aan zijn laars te lappen door niet 1 maar 2 vragen te stellen. De FIFA-bazin greep direct in. "No, no, only one question!". Neville keek de verslaggever met twinkelende ogen aan en zei droogjes: "Told ya!". Om vervolgens tegen de FIFA-mevrouw te zeggen: "He is actually a really nice guy". De zaal schaterde het uit.

Mensenkennis

Ik heb geen idee of Phil Neville een tacticus van het kaliber Napoléon is, of een trainer die zijn speelsters technisch beter laat spelen. Wat ik wel constateerde in die perszaal is dat Neville een man is met mensenkennis. Hij wilde dat zijn ploeg tegen Amerika vrijuit zou spelen, als ware het een doodgewoon wedstrijdje. Elf tegen elf, op een grasveldje. In een immens stadion en met miljoenen televisiekijkers thuis, dat dan weer wel. Door zelf relaxed om te gaan met die situatie, door rust en plezier uit te stralen, droeg hij die boodschap ook over aan zijn team.

Om het zijn speelsters naar de zin te maken tijdens de lange weken van huis in onpersoonlijke hotelkamers had Neville stiekem lijstjes op de kamers laten zetten met familiefoto’s van de internationals. Met zoveel empathisch vermogen kun je als coach natuurlijk niet meer stuk. En dat terwijl hij bij zijn aantreden kon rekenen op enorme scepsis. Ten eerste omdat hij nauwelijks ervaring had als trainer, laat staan in het vrouwenvoetbal. Ten tweede omdat hij een man was.

Geen softie

Zie Phil Neville nu vooral niet als een softie, die alleen maar bezig is zijn selectie te paaien. Als er iets is dat hij uit zijn lange spelersloopbaan heeft meegenomen, dat is het zijn winnaarsmentaliteit. Alles minder dan de wereldtitel, zal voor ons een teleurstelling zijn, sprak hij strijdvaardig. Niet dat het historisch in de lijn der verwachtingen lag, maar als sporter ga je slechts voor één plaats, de eerste.

Dus zien we Neville in dat volle stadion van Lyon nerveus heen en weer lopen in zijn coachvak. Zijn mimiek verraadt dat de speler in hem nooit echt is verdwenen. Als de scheidsrechter op aandringen van de VAR besluit om Engeland alsnog een penalty te geven, balt hij de vuisten. Alsof de winst al binnen is. Het loopt anders. Houghton mist de buitenkans, de 'Lionesses' verliezen met 2-1.

De man, die vooraf zei alleen genoegen te nemen met goud, spreekt zijn speelsters toe. "Geen tranen vanavond", geeft hij zijn ploeg mee. "Ik ben trots, want jullie hebben de harten gestolen van de mensen in het land. Meer kon ik niet vragen. We hadden de tijd van ons leven."

Sinds 'matchday' ben ik een nog grotere fan van Phil Neville.