Oh, Champs-Élysées: Jan Janssen, de Nederlander die zegevierde in een teleurstellende velodroom

"Deze - bij gebrek aan beter gekozen aankomstplaats - biedt plaats aan slechts vijftienduizend toeschouwers." Met deze woorden omschreef een teleurgestelde sportcommentator de manier waarop de 55ste editie van de Ronde van Frankrijk, gehouden in 1968, die 21ste van juli zou eindigen.

Het betrof de velodroom van Vincennes, een klein stadionnetje in het zuidoosten van Parijs. Geen statige avenue, maar gewoon een multifunctionele sportaccommodatie. "Die wielerbaan", zegt voormalig renner Jan Janssen (84), "die zal ik nooit vergeten." Janssen pakte die bewuste zondag, nu 56 jaar geleden, de winst in de Tour de France door de slotetappe te winnen - een tijdrit van 55 kilometer - te winnen.

"Ze hadden voor mij een fiets klaargemaakt", blikt Janssen terug, "en die was twee kilo lichter dan alle andere. Wit stuurlint, banden eromheen van 195 gram - het waren net condooms. Fantastisch waren die dingen."

Jassen op de weg

Janssen genoot de steun van het thuispubliek, vertelt hij. "Hoe dichter ik bij Parijs kwam, hoe enthousiaster die Fransen werden." Indertijd legden toeschouwers regelmatig hun jas op de weg, vervolgt Janssen. "Daar reed ik dan overheen. Dat was voor hen een souvenir: Janssen heeft over m'n jas gereden! Het was onvoorstelbaar. Ik ben er ook een beetje francofiel door geworden - mijn dochter is zelfs getrouwd met een Fransman."

Het had niet veel gescheeld of Janssen had die dag net naast de eindzege gegrepen. "Ik stormde die baan op en reed de snelste ronde van iedereen, maar het had geen 300 meter langer moeten duren. Ik was helemaal stuk."

Niet soepel

Zijn grootste concurrent was de Belgische Herman Vanspringel. "Ik zag hem de wielerbaan op komen en dacht: dat gaat niet zo soepel. Nadat hij was gefinisht, werd de tijd gelijk bekendgemaakt. Iemand van de organisatie vertelde me toen in het Frans: je hebt de Tour gewonnen. Mensen tilden me op - en op een afstandje zag ik mijn vrouw Cora staan."

"Ik wilde graag naar haar toe. Ze moest huilen. Dat tafereel vergeet ik nooit meer. De ceremonie was vrij simpel, dat gebeurde op de tribune. Maar het is een moment in mijn wielercarrière dat ik nooit zal vergeten."