Groenen versus Morgan: de kunst van het juichen

Het is de viering van een bevrijding, na een wedstrijd die alles in zich had om te eindigen in de vrees van alle voetballers: het lot van de strafschop. Het is de vreugde van een speelster die misschien wel symbool staat voor de veerkracht van een ploeg. Bekritiseerd na een stroeve start, blijven vechten en boven komen drijven. Met vrouwe fortuna als metgezel op een bijzondere reis door Frankrijk.

Kopje thee

Terug naar de andere halve finale, een avond eerder. Alex Morgan, Amerika's postergirl, superstar, voetbalmiljonair en aanvoerder, kon in alle vrijheid inkoppen. Daarmee bracht ze Amerika opnieuw op voorsprong tegen Engeland, de 2-1 die uiteindelijk beslissend zou blijken. Nu is Alex Morgan, in tegenstelling tot Jackie Groenen, wel wat gewend als het om scoren gaat. Alleen al tegen Thailand was ze vijf keer trefzeker. Op zich geen prestatie van formaat, de tegenstander was nauwelijks thai te noemen.

Haar doelpunt tegen Engeland vierde Alex Morgan op ludieke wijze. Ze maakte met haar hand een gebaar alsof zij een kopje Engelse thee dronk. Het hoofd wat naar achteren gebogen, de pink gestrekt. Het toneelstukje werd Morgan niet door iedereen in dank afgenomen. Ze zou denigrerend zijn geweest naar de tegenstander. Lianne Sanderson, Engels oud-international en tijdens het WK analyticus voor de televisie, vond Morgans actie smakeloos, en dat had weinig van doen met Earl Grey.

Britse talkshowhosts stelden quasi-verontwaardigd dat zij hun pink gewoon buigen tijdens een cup of English tea. Het verre koloniale verleden werd erbij gehaald, de Tea Act van 1773, om Morgan’s gebaar historische duiding te geven. Het is maar zeer de vraag of de birthday-girl -ze vierde haar 30ste verjaardag op het veld in Lyon- het zo bedoeld had. Morgan was vooral geïnspireerd door haar teamgenoot Megan Rapinoe, die ook op originele wijze een doelpunt pleegt te vieren.

Controverse is vergezocht

De Amerikanen die ik tegenkom op straat in Lyon zien het probleem dan ook niet. Het staat eenieder toch vrij om te juichen hoe zij wil? De controverse, waarover in de media wordt gerept, doen zij af als vergezocht. Wat de juich van Morgan wél aangeeft, is dat zij daadwerkelijk nadenkt over de wijze waarop zij een treffer begroet. Niet ongebruikelijk, Cristiano Ronaldo heeft het juichen ook tot kunst verheven.

Dan is de conclusie uiteindelijk dat het een kwestie is van smaak. Houd je van de strak geregisseerde show waarin zelfs een juichgebaar gerepeteerd is? Of ga je voor authentiek en puur, à la Jackie Groenen? Ik vraag de Amerikanen op straat wat wij van Alex Morgan kunnen verwachten, mocht ze onverhoopt het net vinden tegen Oranje. Het blijft bij gissen. Zal ze doen alsof ze een stroopwafel of een speculaasje eet? Of doet ze een koekoeksklok na?

Liever ga ik dan toch voor de vuist en de kreet van Groenen. Of de koele spits van Nederland, Vivianne Miedema. Wars van show, vol van respect voor de tegenstander. Geen toneelstuk, gewoon even oprecht blij zijn. En het theater overlaten aan de voeten, of het hoofd.