Het kind van de rekening

Op het veld is de sfeer ontspannen. Basisspeelsters zijn er niet, zij mogen in de gym van het hotel hun ding doen. Alleen de reserve- en de wissels melden zich op het veld voor een sessie, die rijkelijk gevuld is met juichmomenten. Tijdens een potje voetvolley. Bij het afwerken op doel. De speelsters vormen groepjes. De winnende groep laat zich fotograferen, als een ploeg die zojuist de wereldbeker heeft gewonnen. Positieve denkers kunnen dat zien als een zinvolle oefening voor een later moment, over pakweg twee weken.

In gedachten probeer ik mij te verplaatsen in de speelsters op het veld. Daar zie ik Lineth Beerenstein, die de avond ervoor als invalster matchwinner werd tegen Canada. Zou zij nog aan het nagenieten zijn? Voor een reserve is dat toch een droomscenario, erin komen en de wedstrijd beslissen. Of zou zij ook denken aan de consequenties: brengt dit doelpunt de bondscoach op andere gedachten?

Hoe anders is het voor Kika van Es. De blondine was als back een vaste waarde van Wiegman. Maar de feestelijke uitzwaaiwedstrijd in Eindhoven, werd er voor Van Es een in mineur. Al in de eerste minuten kreeg zij een beuk van een Australisch blok beton. De buiteling resulteerde in een gebroken middenhandsbeentje. Het WK leek voor haar aan een zijden draadje te hangen. Van Es moest hopen op een spoedig herstel. Van een voetbalwedstrijd belandde zij in een race tegen de klok.

Die race won Kika van Es. Met handbescherming was ze in staat om te spelen. En dat deed ze dan ook. Tegen Nieuw Zeeland en tegen Kameroen. Maar overtuigend was het niet. Sterker nog: Van Es werd in de publieke opinie neergezet als een van de zwakke schakels. Er was volop speculatie. Zou Sarina Wiegman, een coach die het liefst vasthoudt aan haar vertrouwde elf speelsters, het aandurven om Van Es te vervangen door Merel van Dongen, wél in vorm en zeer getergd.

Het antwoord kwam donderdag. Van Dongen speelde, Van Es belandde op de bank. En moest zich dus melden voor een trainingssessie met de reserves. Natuurlijk, topsport is hard. En keuzes zoals deze horen daarbij en zijn ook goed verklaarbaar. Maar terwijl ik zo langs dat veld sta in Betheny denk ik ook aan Kika van Es. Hoe zou dat voor haar zijn? Ik stel mij een ballon voor die langzaam leegloopt. Zie die in zo’n situatie maar weer eens op te blazen.

Wie na drie wedstrijden op de bon kijkt, ziet onder aan de streep 6 punten. Maar Kika van Es is het kind van de rekening.