WK-column: Weg zijn de dark times van Engeland

De man ziet het aan met een mengeling van trots en ontroering. Decennia geleden is hij begonnen de ploeg achterna te reizen. Grote toernooien, kwalificatiewedstrijden. Waar the Three Lions gingen, daar ging hij ook. Behalve toen hij kleine kinderen had. Toen zat het er financieel niet in. Maar nu de kids het huis uit zijn, pakt hij zijn passie weer op en gaat hij de wereld over. In het spoor van Engeland’s trots.

Het is niet zo dat de ploeg zijn loyaliteit royaal beloonde. Engeland heeft magere jaren achter de rug. Steeds waren er de torenhoge verwachtingen. De Lions zouden de wereldbeker wel weer mee naar huis brengen. Football is coming home. Ja, Engelsen roepen altijd hard dat zij het voetbal hebben bedacht. Maar dan de realiteit. Duitsland, Brazilië en Spanje bleken er in het nationale shirt nét even beter in te zijn.

Dat deed pijn, ook bij deze trouwe fan. Een beetje zoals ze dat in Rotterdam ook zo mooi kunnen zeggen: ‘Feyenoord-fan, dat ben je niet voor je lol.’ Zo was de teneur in Engeland ook, vindt de man. Hij zegt mistroostig dat het team ‘dark times’ heeft gekend. Maar als hij begint over de Lions van nú, dan worden zijn ogen groter en spat de trots van zijn gezicht.

Want wat geniet hij van het werk dat Gareth Southgate heeft verricht. De oude garde liet hij thuis, hij nam een jonge generatie spelers mee naar Rusland. Jongens die via de jeugdelftallen zijn doorgestroomd naar vlaggenschip. Een ploeg zonder prima donna’s, een hechte groep. Geen Rooney’s, geen Gascoine’s. Oké, Harry Kane is de ster. Maar dat is toch bovenal een teamspeler.

Juist omdat het zo’n jonge, relatief onervaren ploeg is, waren de verwachtingen in Engeland voor één keer niet zo hooggespannen. En zie nu! Halve finale. De man zegt het haast met ongeloof in zijn met bier gesmeerde stem. Weg zijn de ‘dark times’, het nareizen van de ploeg is ineens weer de mooiste hobby die je kunt hebben. Hij heft het glas -nou vooruit, de plastic beker- en zet nog eens een voetbalklassieker in.

Ik stel mij voor hoe de man zich uren later in het Luzhniki-stadion even in de zevende voetbalhemel waant als Engeland de score opent en een riant uitzicht heeft op de eerste WK-finale sinds 1966. Hoe hij daar op de tribunes staat met de verwondering op het gezicht. Hoe hij daarna de hoop dan toch weer ziet vervliegen en moet constateren dat het voetbal de komende vier jaar in ieder geval niet thuiskomt. Maar de donkere tijden zijn verdreven. Zie dat dan maar als winst voor Engeland.

Leuke column? Hieronder vind je meer columns vanuit Rusland!