Andere Tijden Kees: Bevroren wimpers en a miracle on ice II

"Ik heb het weleens eerder heel koud gehad tijdens de Winterspelen, maar zelden zo koud als hier in de bergen bij Zhangjiakou. Ik stond zaterdag met cameraman Paul Jochem van 8.45 uur tot 13.15 uur onderaan de piste om te kijken of snowboardster Melissa Peperkamp de finale slopestyle zou halen."

"We hadden een mooi plekje gevonden om beelden te schieten voor ons item in Studio Peking. Ik had gelukkig mijn Canadese visserslaarzen aan. Die heb ik ooit gekocht nadat ik een cameraman het eens zag uitgillen van de pijn door bijna bevroren voeten. Ik had ook twee winterjassen over elkaar aan. Ik was alleen een bril vergeten op te zetten. Dat merkte ik pas toen mijn wimpers bevroren. Een wijze les weer. De wind was echt snijdend."

Doodse sfeer

"Melissa Peperkamp haalde net niet de finale. Ze eindigde als dertiende, terwijl de beste twaalf naar de finale gingen. Het voordeel van dat er weinig collega-journalisten ter plekke zijn in China, is dat het rustig is in de mixed zone, waar de interviews met sporters worden afgenomen. Het was bij eerdere Spelen vaak dringen voor quotes, zeker bij de grote namen. Dit keer waren er maar zeven omroepen. De werksfeer is nu veel minder hectisch dan bij vorige Spelen, maar ik mis mijn directe collega's wel."

"Bij voorgaande Spelen zaten we samen in een groot chalet of een hotel en dan kon je 's ochtends bij het ontbijt sparren over nieuwe items. Dan werd ik getipt door een collega die meer van biatlon wist of van schansspringen. Voeding van collega's komt nu via de app of de mail, dat is toch weer anders dan spontane verhalen waarbij van het één het ander komt."

"Ondanks dat het overal rustig is, heb ik wel het echt gevoel dat dit de Olympische Winterspelen zijn. Dat komt vooral door hoe de Chinezen de venues hebben aangekleed. De sfeer bij het snowboarden was wel een beetje doods. Er zat een plukje Chinezen en vrijwilligers probeerden hen in beweging te krijgen met ingestudeerde dansjes, maar heel veel hielp dat niet tegen kou."

"Tijdens het monteren van het item met Melissa Peperkamp zagen we op onze telefoon hoe Irene Schouten de 3000 meter won. We kunnen hier via een beveiligde verbinding naar de NOS kijken. De shorttrackwedstrijden werden uitgebreid op de Chinese tv uitgezonden. Ik keek wel uit naar Sjinkie Knegt, die ik met collega Monique Tesselaar lange tijd heb gevolgd voor de documentaire Sjinkie, Spelen met vuur."

"Monique appte al: Sjinkie gaat van start. Geweldig om te zien dat Sjinkie tijdens de kwalificatie voor de 1000 meter weer zijn uitschuifbeen liet zien. Dat was altijd zijn grote kracht. Hij heeft nu al laten zien weer tot de top te behoren. Ontzettend knap als je weet hoe hij eraan toe was in januari 2019 nadat hij ernstige brandwonden opliep."

Sjinkie's sprookje

"Een documentaire met Sjinkie stond helemaal niet onze planning toen hij in het ziekenhuis lag. Maar toen hij een paar weken in het ziekenhuis verbleef werd ik gebeld door zijn manager Dennis Klaster. Het plan was ontstaan om een documentaire te maken over Sjinkie, die voor 30 procent verbrand was, maar al snel zijn zinnen zette op de Spelen van Peking. Hij ging vol vertrouwen de revalidatie tegemoet. We moesten ons na afspraken met het ziekenhuis en Sjinkie natuurlijk aan allerlei regels houden, ook vanwege de hygiëne."

"Ik heb nog beelden gemaakt van Sjinkie met mijn iPhone, omdat er toen maar één iemand bij hem mocht komen. In eerste instantie was het nog de vraag: overleeft hij het? Daarna was het: zou hij ooit nog kunnen schaatsen? Vervolgens werd het: kan hij nog op niveau schaatsen? Nou, Sjinkie stond in februari 2020 op de shorttrackbaan bij de World Cup in Dordrecht."

"Eigenlijk is het ongelooflijk dat hij nu in Peking staat. Sjinkie is echt a miracle on ice, al weet ik dat die term ook wordt gebruikt voor de ijshockeywedstrijd tussen de VS en de Sovjet Unie tijdens de Spelen van 1980 in Lake Placid. Sjinkie is a miracle on ice II. Als Sjinkie nu ook nog een medaille zou kunnen winnen… Hij is echt een baas. Zijn benen waren rosbief toen we hem troffen. Maar hij wilde ten koste van alles terugkomen. Hij is een voorbeeld voor veel mensen en altijd nuchter. Een echte Fries. Zo trok Sjinkie zelf na de huidtransplantatie nietjes uit zijn been. Dan had hij wat te doen, zei hij."

"Die documentaire kreeg enorm veel aandacht. Mijn telefoon trilde van de tafel toen die werd uitgezonden. Ik denk dat veel mensen door die documentaire nu ook uitkijken naar de races met Sjinkie. Hij is top, beter dan ooit, maar de concurrentie ook. En bij shorttrack ligt ongeluk in een klein hoekje. Dat zagen we ook bij mixed relay. Ongeacht of Sjinkie een medaille haalt of niet: zijn wederopstanding is al een sprookje."