De Masters: het verhaal erachter

Vooraf: ik kende alleen zijn naam. Ik had hem terloops weleens zien spelen, maar wist weinig tot niets van zijn afkomst en hoe hij in deze wereld stond. Ik weet nog wel dat ik op vrijdag ineens dacht: met zo’n lichaam kan je toch beter darter worden. Genoeg over het uiterlijk van de man, dat, op de slotdag niet in rode Nike-kleding verpakt mocht worden; volgens velen omdat Tiger Woods het bijna alleenvertoningsrecht op rode Nike kleding heeft en de club van de swoosh ernstig naar Woods luistert of wellicht ook wel naar zijn poppen danst.

Op zaterdag was er voor het eerst een moment dat ik dacht: iets klopt er niet aan de man Reed, maar ik wist ook dat ik bijna niets van hem persoonlijk wist, op een paar eigenaardigheden na die uit zijn schooltijd waren overgewaaid.

Onhandelbaar

Nou worden sportgrootheden, winnaars en kampioenen vaak (misschien wel te vaak) geknuffeld, gefêteerd, bewierookt en naar de mond gepraat, maar over hem werd, op diverse zenders, door meerdere verschillende mensen met iets van frisse tegenzin gesproken over zijn moeilijk en ook te verwerpen gedrag tijdens zijn college-jaren in de USA. Hij stal uit de kleedkamer, had een grote waffel, vertoonde asociaal gedrag en werd na een jaar van de Universiteit van Georgia gestuurd: onhandelbaar.

Zijn tweede college was Augusta State en hier bleef hij twee jaar. Ook hier kon hij niet in de pas lopen met wat 'normaal' was en was hij bepaald geen geliefd teamgenoot in de golfploeg. Met het schijnbaar vals en verkeerd invullen van zijn score cards overtrad hij nog weleens de regels. Hij vergat zichzélf nog weleens in alcohol-inname, en wellicht ook met andere genotsmiddelen, zo ging de mare en hij was 'an angry young kid', zoals zo vele leeftijdgenoten.

Toen hij 20 jaar oud was, besloot hij het college-golf eraan te geven en werd hij prof. Hij vond een jonge vrouw die zijn tas wilde dragen en Patrick en Justine werden eerst golfer-caddie en later man-vrouw. Weer later kwamen daar nog twee kleine kids bij en werd Reed een goede kantlijn-prof binnen de Amerikaanse top. Zeven jaar later draagt hij nu het beroemde groene jasje en heeft hij net een vette cheque van 1.9 miljoen dollar mogen ontvangen.

Kille afstand tot Reed

Waarom ik het gevoel had dat er iets was? Misschien wel omdat het Amerikaanse publiek dat in Augusta langs de grasranden stond hem met een zekere vorm van kille afstand benaderde. Ook de commentatoren (de Amerikanen dus) hielden zich opmerkelijk op de vlakte als het om bijregels omtrent Reeds leven ging; net alsof er niets over hem te vertellen was.

Langzaam werd me duidelijk dat het grote publiek eerst Rory McIlroy voluit vocaal begon te ondersteunen toen de Noord-Ier in de buurt van Reed kwam en dat verbaasde me. Waar was het typisch Amerikaanse chauvinisme dat altijd op de banen van Augusta tot kleffe hoogten stijgt? Toen later ook nog zijn landgenoten Jordan Spieth en en later Ricky Fowler sterk opkwamen en Reed heel dicht begonnen te naderen, kon je merken dat het publiek meer op de hand was van de mannen in achtervolging, dan de man die de leiding al drie dagen had en bleef behouden. Ook dat leek logisch.

De aanmoedigingen voor de anderen leken me... Ja, hoe noem je dat? Meer gemeend, luider, enthousiaster. Ja, op het allerlaatst, toen Reed door ijzig kalm te blijven, zijn voorsprong van één slag bleef behouden, kantelde die sfeer wel naar de jonge Amerikaan, maar het was geen euforie. Het was alsof er iets van afstand tussen publiek en winnaar bleef hangen. Iets nauwelijks aanwijsbaar, maar er was gewoon iets dat niet te benoemen was.

IJzige stilte

Toen bij de afsluitende persbijeenkomst aan Reed gevraagd werd hoe hij het vond dat hij hier nu het groene jasje had mogen aantrekken zonder dat zijn ouders en zuster erbij aanwezig waren, sprak Reed de woorden: "I am just out here to play golf and try to win this golftournament." Stilte. IJzige stilte. Onprettige stilte. De wat gehoekte, kille manier waarop hij die zin uitsprak deed me ineens de zaak beter begrijpen.

Hoe het precies zat leerde ik twee dagen later. ESPN: een gedurfd, eerlijk verhaal. Al vanaf zijn twintigste heeft golfer Patrick Reed geen contact meer met zijn eigen familie. Hij belt hen niet, ziet ze niet, spreekt niet met hen (wil dat ook helemaal niet) en laat, vaak met behulp van marshalls of ander politiepersoneel erop toezien dat zijn familie niet dichtbij hem in de buurt kan komen, tijdens de toernooien die hij speelt.

Eenmaal werden zijn ouders, die op twintig meter van hun kind stonden te kijken terwijl hij aan het spelen was, op last van vrouw Justine weggevoerd van de golfbaan; alsof ze criminelen waren. Reeds familie werd daar door Patrick en zijn vrouw, en de nieuwe caddie die hij heeft: de broer van zijn vrouw, als persona non grata beschouwd. Ophoepelen dus. Wegwezen.

De familie van Reed was op de zondagavond getuige van de laatste slagen van Patrick. Waar? In het familiehuis, nauwelijks drie kilometer van de golfbaan van Augusta verwijderd. Zoals ik las huilden ze tranen met tuiten; blijheid, trots, teleurstelling en zuur chagrijn door elkaar heen. Neen, niemand van de twee kampen heeft ooit (zo begreep ik) uitgelegd waar er wat mis gegaan is. Het enige dat bekend is, is dat de jonge golfer geen enkel contact meer met zijn ouders en zuster wil hebben en dat ze voor hem niet meer bestaan.

Kijk, dat verhaal was in vage contouren wel bekend bij de golfinsiders en verklaarde wellicht ook wel de wat lauwe, of noem het gereserveerde manier waarmee het publiek met de latere winnaar omging. Ook dat publiek kende de vage contouren van dit familiedrama. Omdat je in zulke zaken nooit mag oordelen, omdat je de feiten niet kent, hou ik het hierbij.

Niet echt prettig

Iets in de man, in zijn spel, in zijn gezichtsuitdrukking, in zijn manier van kleden, zijn mimiek, zijn lopen, zijn hele 'zijn' kwam me, waarom weet ik niet, niet echt prettig voor. Veroordeel ik hem daarom?

Neen, want ik weet niet wat er zich heeft afgespeeld binnen die familie. Ik heb een aantal artikelen gelezen waarin deze zaken opgediept worden. Van het lezen van die teksten wordt een mens niet vrolijk: op een of andere manier komt Patrick Reed hier niet als een sterke, warme persoonlijkheid uit.

Dus? Zoals mijn vader me altijd zei: "Veroordeel nooit een ander die je niet kent." Toch: hoe verklaar ik mijn gevoelens in de dagen dat ik zijn achtergrond nog niet uitgediept had? Hoe komt een mens tot zo'n gevoel? Op zondagavond was ik eigenlijk wel blij dat hij zijn minieme voorsprong behield en met ijswater in zijn aderen de laatste put maakte. Ik had daar ferm respect voor.

Maar toch: hoe kon ik mijn eerdere gevoelens verklaren? Mensenkennis? Dat gaat te ver. Wat dan? Intuïtie? Waarschijnlijk. Een iets minder bij het grote publiek geliefde kampioen dan we gewend waren, was dat het? Hadden toch zijn bouw, zijn gebaren en zijn blikken en handelingen samen opgeteld mij naar die mening geleid? Want ik kende zijn verhaal toen immers nog niet. Ja, waarschijnlijk.

Ga ik hem daarom, in het vervolg, anders bekijken? Veroordeel ik hem? Neen, dat laatste niet. Je hoopt alleen dat die twee groepen, die twee families, de wijsheid vinden weer in gesprek te komen met elkaar. Zodat de ouders niet op afstand hoeven te janken als hun kind iets knaps doet op de golfbaan. Wat er ook gebeurd is en waarover niemand dus wenst te praten; verzoening moet toch eens mogelijk zijn.

Over Mart Smeets

Mart Smeets is radio- en televisiepresentator, journalist en sportcommentator. Iedere zaterdag beschouwt hij voor EenVandaag gebeurtenissen en verhalen uit de sportweek, en zaken die daar aan verwant zijn.