'Zonder een beetje bluf kom je er niet'

Morgen vliegen we naar Moskou. Weg uit Voronezj. Je kan hier uitstekend eten. De porties zijn klein. En dat dwingt tot langzamer eten. De straten zijn hier breed en lang. 's Ochtends vroeg liep ik een stukje hard; pas na 3,5 kilometer rechte straat kwam de weg tot een einde.

We waren te laat voor de persconferentie. Uber werkt hier uitstekend, alleen hadden we deze keer pech met de taxi-chauffeur. Het meest rudimentaire Engels begreep hij niet, laat staan de strenge aanwijzingen die ik met Google Maps gaf. Hij reed om. Hij reed wel heel erg de verkeerde kant op. Het weggetje dat hij insloeg was bezaaid met gaten, en nogal uit de route. Even vreesde ik voor onze bezittingen, niet veel later vreesde ik voor ons leven. Geen grond voor angst; de jongen deed geen vlieg kwaad. Hij was alleen een beetje slordig.

Omdat we te laat waren bleven we even op de tribunes hangen. Dat was niet echt de bedoeling. Alleen de directe familie was toegelaten bij de training, de verzamelde pers was al weg. We bleven hangen en nog langer hangen en voordat we het wisten voelden we ons onderdeel van de aanhang. Op klaarlichte dag werd er hard getraind. Amrabat trainde alleen, in een hoekje van het veld. De rest van de jongens speelden hard de bal rond in het positiespel.

Uiteindelijk had de beveiliging ons spel door en werd ook wij buiten het hek gezet. Ergens was ik wel blij dat we ontmaskerd waren, de spanning vrat aan me. Buiten stelde Noredinne, de journalist met wie ik de reportages maak, me gerust. "Zonder een beetje bluf kom je er niet." Ik knoop dat in mijn oren.