Laat Marco Borsato en Leontien met rust, stelletje barbaren

Marco Borsato en ‘zijn’ Leontien gaan scheiden. Normaal gesproken geen nieuwsbericht waar ik mij druk om zou maken. Mijn leven is immers veel te interessant. Ik doe interessante dingen. Ik ontmoet interessante mensen. Marco en Leontien, wie zijn dat?

Ik weet het alleen omdat NU.nl het om de een of andere onbegrijpelijke reden belangrijk genoeg vond om een push-bericht naar mijn mobiel te sturen. Echt? Dus na de push-berichten over terroristische aanslagen en een griepvirus dat potentieel de helft van de wereldbevolking kan omleggen, krijg ik nu een bericht dat twee redelijk tot matig interessante mensen een huwelijkscrisis hebben en gaan scheiden? Waarom?

Vampiers

Waarom wil iemand dat weten? Ik bedoel: heb je niet iets beter met je leven te doen? Of is je leven zo leeg en eenzaam dat je moet bloed zuigen op dat van een ander? Al die berichten op NU.nl, in de Story en de Privé - waar niemand een abonnement op heeft, maar iedereen de inhoud van kent - zijn bedoeld voor al die emotionele vampiers hier in dit land, die zich willen verlustigen aan het leed van anderen om het suïcidale verdriet over de eigen leegheid en zinloosheid te camoufleren en in ieder geval enigszins te vullen.

Mijn leven is zinloos, ik maak niets mee, ik ben al 30 jaar met dezelfde baas en al 40 jaar met dezelfde partner, we hebben twee elektrische fietsen en allebei dezelfde bodywarmer van de ANWB. Ik ben een schaap, met een enorme vracht geschreeuw en bijzonder weinig inhoud. Ik maak niets mee, mijn leven is al geëindigd, ik verveel me dood en mijn partner zanikt ook al.

Maar, maar, maar, ho wacht even! Marco en Leontien zijn uit elkaar. Wist ik wel. Heb ik altijd al gedacht. Ik zei laatst tegen mijn vriendin, die twee, dat gaat niet lang goed. Zo zie je maar, geld maakt niet gelukkig. Ja, het is de roem hè, daar gaat elke relatie elke keer onder door. Waarom ze scheiden? Hij zal wel een alcoholprobleem hebben. Zij zal wel zijn vreemdgegaan. Of andersom. Kan mij het schelen. Ik ben niet rijk, ik ben niet succesvol, ik voel me onzeker, ik haat je, zie je wel, je verdiende loon.

Middelbare treurigheid

En al die middelmatige treurigheid zoekt zich een weg naar buiten als een broodje shoarma op een plas schraal bier. We kotsen onszelf onder met het leed van anderen.

In de Bijbel – ja, dat oude boek waar niemand in leest want, sorry, ik ben zo postmodern en seculier en agnost dat ik te dom ben daarin te lezen – staat het mooi verwoord: niet wat de mens in gaat vervuilt hem, maar wat eruit komt. Woordenbrij, zinnenkots, geklonterde afgunst, parasitair gedrag, ik kan alleen gelukkig leven op het leed van de ander. En als die ander beter is, harder gewerkt heeft, meer risico’s genomen heeft, gefaald heeft daar waar jij niet eens durfde, dan groeien we hard, tot aan de hemel.

Laat ze met rust, Leontien en haar Marco, stelletje barbaren.