Borsato, Baudet en Peter R. de Vries

Na afloop van deze gesprekken merkte ik (de ene keer meer dan de andere keer) hoeveel energie deze lange ontmoetingen kosten. Maar ook kwam ik erachter hoe mijn beeld van deze personen completer was geworden of zelfs compleet was veranderd.

Puur objectieve journalistiek?

Want natuurlijk had ik, bewust én onbewust, mijn ideeën vooraf over Borsato, Baudet en De Vries (top naam voor een advocatenkantoor trouwens). En dat is op zichzelf ook niet zo erg vind ik. De gedachte dat er sprake kan zijn van puur objectieve journalistiek heb ik nooit begrepen. Ieder mens is gekleurd, door opvoeding, achtergrond, trauma’s, teleurstellingen, opleiding, sociale kring, en ga zo maar door.

Ik denk dat dat prima is, als je je er maar van bewust bent. Veel gevaarlijker is het als je als journalist denkt geen 'last' te hebben van subjectiviteit en ervan uitgaat dat jouw beeld van de werkelijkheid neutraal en dus dé waarheid is.

Ideeën en angsten

Hoe dan ook. Ik had dus zo mijn ideeën én ik had mijn angsten. Peter R. de Vries zie ik vaak in talkshows hard tekeer gaan. En de keren dat ik hem ontmoette voor kortere interviews was hij vooral kort, bondig en zeer zakelijk. Wat nu als hij zó zou zijn, twee en half uur lang? Hoe in vredesnaam, kom ik dan de tijd door met hem?

Marco Borsato zit in mijn hoofd in het hokje 'aimabele mensen' maar, dacht ik dan vervolgens, dat is natuurlijk ook vooral een commercieel interessant imago waaraan veel geld wordt verdiend. En Thierry Baudet… daar had ik vooral wisselende gedachtes over.

Laten we het erop houden dat ik één ding zeker wist en dat is dat hij goed piano kan spelen. Ook wist ik dat een interview met hem hoe dan ook zou leiden tot veel kritiek. Van de ene kant van het politieke spectrum dat ik niet kritisch ben, uit de andere hoek dat ik hem kapot probeer te maken.

(Voor)oordelen

De interviews zijn ondertussen achter de rug. En zoals verwacht liep alles anders. Sommige (voor-)oordelen zijn bevestigd of zelfs overtroffen, andere ideeën totaal weggevaagd. Angsten bleken ongegrond, maar er gebeurden ook dingen waarvan het maar goed is dat ik ze vooraf niet wist, omdat ik anders er nooit aan was begonnen.

Het belangrijkste is dat de tekeningen die ik vooraf van deze mannen in mijn hoofd had zijn ingekleurd en gewijzigd. Dat gebeurt er dus als je langer dan een paar minuten met iemand praat.

Tekeningen

En nu kom ik met een enorm cliché en een enorme open deur, hoe heerlijk. We gaan de tijd in van Kerst en Oud en Nieuw. Momenten die vaak gedeeld worden met gezin, familie en vrienden, mits je die hebt, want ik realiseer me al te goed dat er veel mensen zijn die dat vooruitzicht niet hebben.

Wat zou er gebeuren als we deze periode gebruiken om met de mensen om ons heen te praten, echt te praten? De tijd te nemen voor een gesprek, misschien zelfs voor een interview waarbij de een de ander vragen stelt, zonder steeds maar met een eigen mening te komen. Dat je open staat voor een beeld dat waarschijnlijk niet overeen komt met je idee vooraf.

We zouden in het nieuwe jaar dan wellicht niet alleen een stel goede voornemens hebben, maar ook tekeningen van de mensen om ons heen. Tekeningen die meer zijn dan de schets vooraf, die wellicht totaal anders zijn dan het plaatje dat we al jaren in ons hoofd hebben. Tekeningen ook die ingekleurd zijn. Tekeningen om op te hangen in ons hart.

Margje Fikse is presentator van Dit is de Dag en Langs de Lijn en Omstreken

P.S.: Wie benieuwd is of Marco Borsato echt zo sympathiek is, hoe Thierry Baudet piano speelt tijdens een ongemakkelijk gesprek en of Peter R. de Vries twee en half uur kort, bondig en zakelijk bleef, raad ik aan te luisteren op 25 december om 18:30 uur en 30 en 31 december om 20:30 uur!