Meer begrip nodig voor miskramen: 'Sommigen reageren zó lomp'

Na haar eerste miskraam, in 2017, vond Poortinga de bevalling heel heftig. Het kindje, dat rond 11 weken zwangerschap was overleden, moest eruit komen met medicijnen. Ze wist totaal niet wat haar overkwam. "Ik had nog geen kans gehad om een zwangerschapscursus te doen, waar je leert ademen en hoe je met weeën omgaat", vertelt ze. Het kindje – zoals ze het zelf noemt – kwam er echter wel uit met weeën. "Ik had geen idee hoe ik die op moest vangen. Je bent alleen thuis met je man, zonder verloskundige. Ik had geen idee dat ik die gewoon had mogen bellen… Ik heb me zo alleen gevoeld."

Dat eenzame gevoel hoort ze ook van andere vrouwen die een miskraam meemaakte, vertelde ze. "Hoezo moet je dat zomaar in je eentje meemaken? Waarom is er geen beleid dat er een verloskundige bij is? Wat had het mij geholpen als ik bijvoorbeeld wat ademhalingsoefeningen had geleerd!" vertelt ze.

Lompe reacties

Miskramen zijn een taboe, vindt Poortinga. Er wordt weinig over gepraat. Mensen weten ze niet hoe ze moeten reageren. "Sommigen reageren zó lomp", vertelt ze. De meest bizarre reactie was deze: "Iemand vertelde: God vond je kindje zo mooi, Hij wilde het graag alvast bij zich hebben…" Op het moment dat ze de reactie kreeg vond ze het verschrikkelijk, maar nu kan ze er wel om lachen, ze schreef hem zelfs in de voorstelling die ze maakte. "Ik dacht: dus God vond jouw kinderen zó lelijk, dat hij ze nog even op aarde wilde laten?"

Mensen hebben vaak moeite met lijden, denkt de theatermaker. Ze bedoelen dit soort reacties lief, maar het helpt niks. "Het werkt averechts, maak gewoon ruimte voor de ellende van elkaar."

De voorstelling van Poortinga, Mis, wordt binnenkort gespeeld in Veenendaal en Doetinchem.