Hoe kunnen gehandicapte Nederlanders beter betrokken worden in de samenleving?

"Als ik zelf goed onder woorden kan brengen wat ik nodig heb, zijn mensen bereid te helpen", zegt Quaedvlieg, die zelf gehandicapt is. "Het gaat mis als mensen voor je gaan denken en dingen bedenken waar je niets aan hebt. Dat doen we in Nederland, we betrekken mensen met een handicap niet." En daar moet dus verandering in komen, meldt de schrijver.

Goede bedoelingen?

Mensen met een handicap worden in Nederland geïsoleerd van de samenleving, bijvoorbeeld door speciale scholen daarvoor in te richten. Maar ook in het bedrijfsleven wordt er niet goed nagedacht over werknemers met een handicap. Bovendien is de intentie "ook niet altijd goed" wanneer er wel wordt gewerkt aan oplossingen, stelt Quaedvlieg. "De meeste mensen met een handicap horen van buitenaf dat ze er niet bij horen."

Allerlei regeltjes

Er is dan sprake van "toxische hulpverlening", legt Quadvlieg uit. "Heel veel instanties en hulpverleningen zijn bezig met hun eigen baan", vertelt de schrijver. "Bedrijven moeten zichzelf in stand houden. Gehandicapten moeten zich dan aan allerlei regeltjes houden, zodat zij hun baan niet verliezen."

Rol van de media

Ook de media moeten een omslag maken en meer mensen met een (on)zichtbare handicap laten zien. "Waar is de presentator in een rolstoel?" vraagt Quaedvlieg zich af. In het onderwijs en topbestuur zie je ook weinig mensen met een handicap. "De hele samenleving moet toegankelijk zijn, dan kan iedereen deelnemen."

Volgens Quaedvlieg worden mensen met een handicap "uit de samenleving geduwd" en vooral gekeken naar het medische model van een handicap. "Daar moeten we mee stoppen, we moeten naar het sociale model. Maar de mensen die dat weten, hebben een handicap en maken geen deel."

Confrontatie

Quaedvlieg verbaast zich erover dat gehandicapte mensen in Nederland "zichzelf klein maken en het slachtofferschap spelen", terwijl ze "de confrontatie aan moeten gaan" voor hun eigen plek in de samenleving. "Dat doen we veel te weinig." Daarbij moedigt de auteur bedrijven aan om bij hun vacatures expliciet te benoemen dat mensen met een chronische aandoening juist welkom zijn om te reageren.

Onderwijs

In het onderwijs kan het ook anders. "Ik denk dat onderwijs de emancipatiemotor is voor elke minderheid, dus ook voor mensen met een handicap", aldus Quaedvlieg, die niet ontkent dat er voor een bepaalde groep wél speciaal onderwijs nodig is. "De middelen moeten ervoor beschikbaar gesteld worden door de samenleving en dat doen we niet."