Claudia de Breij dacht niet dat 'Mag ik dan bij jou' überhaupt zou aanslaan

'Dit vindt niemand dus mooi'

De Breij vertelt dat ze tijdens het schrijven van haar muziek zich vooral stort op het zo nauwkeurig mogelijk verwoorden van haar eigen gevoel, en zich dus initieel niet bezighoudt met de mate waarin die muziek al dan niet aanslaat bij het publiek. "Toen ik Mag ik dan bij jou had geschreven dacht ik: 'Dit vindt dus niemand mooi, maar zo moet ik het doen en mensen krijgen de klere maar.'"

Maar, zo moest De Breij na de grootschalige ontvangst van het nummer concluderen, bleek juist dat die persoonlijke benadering het lied heel universeel maakte. "Ik heb het idee dat je die hand door de bladzijde reikt als je heel eerlijk durft te zijn, als je niet probeert vanuit de ander te denken, maar écht vanuit jezelf."

Bezwering tegen eenzaamheid

De Breij heeft haar muziek gebundeld in het pas verschenen boek Vasistas. Daarin schrijft ze in het voorwoord dat als iemand steun heeft gevonden in haar muziek, dat voor De Breij het hoogst haalbare is.

"Ik heb muziek nodig zoals een gelovige een psalm of een vers kan zoeken." Kunst heeft volgens haar een zekere helende werking, zowel voor het publiek, als voor de maker. "Voor mij geldt het althans dat als ik iets op het podium vertel of zing, dan is dat altijd omdat ik mijzelf er geen raad mee wist en er daarom maar een grap of liedje over heb gemaakt. Als een publiek dat wil horen, dan is dat - kennelijk­ - heilzaam voor hen, wat als gegeven al te gek is. Maar het feit dat zij dat willen horen, doet ook mij ontzettend goed."

Ze noemt het ook wel een bezwering tegen fundamentele eenzaamheid, iets dat in kunst dus evengoed te vinden is als in liefde of vriendschap. "Als dat er niet was, was er volgens mij ook niet zoveel behoefte aan religie of kunst. Het is een manier voor ons om op te lossen dat we niet zo alleen zijn."