Vijf scènes met de beste actrice van onze generatie

Het is niet voor niets dat de 67-jarige Streep door velen als de beste actrice van onze generatie wordt gezien. In tegenstelling tot iconische acteurs als Al Pacino en Marilyn Monroe die aan hun charisma genoeg hebben, is het Streeps talent om in haar vele uiteenlopende rollen te verdwijnen.

“Ze transformeert”, zei oud-politicus en acteur Boris van der Ham gisteren in De Nieuws BV in een ode aan de actrice. “Ze is in staat om elke rol iets anders te geven. Ze is een acteur in de meest klassieke zin van het woord.”

Bekijk hieronder vijf scènes van Meryl Streep op haar best:

Doubt (2008)

De regisseur van het meesterlijke Doubt, John Patrick Shanley, schreef zowel het scenario van de film als het toneelstuk waar het op gebaseerd is. Dialoog staat centraal in dit verhaal en in de meer dan bekwame handen van zwaargewichten als Meryl Streep, Philip Seymour Hoffman en Amy Adams is vrijwel elke scène een genot.

In deze vreselijk spannende scène confronteert Sister Aloysius Beauvier (Streep) Father Brendan Flynn (Philip Seymour Hoffman) voor het eerst met haar vermoedens dat Father Flynn een kind heeft misbruikt. Het is een schaakspel van woorden en gezichtsuitdrukkingen; geen van beiden wil als eerste toegeven waar de confrontatie over gaat:

The Devil Wears Prada (2006)

In The Devil Wears Prada speelt Streep de duivel in kwestie, gebaseerd op de notoire, ijskoude hoofdredactrice van Vogue Magazine, Anna Wintour. In een van de beste scènes uit deze nogal simpele film laat de actrice een tirade los op een stagiaire, (gespeeld door Anne Hathaway), die de domme fout maakt om de peperdure kleren waar ze in handelen stuff te noemen.

Terwijl ze kalm een outfit samenstelt (“I think we need a jacket here”) geeft ze een korte geschiedenis van de mode en boort ze de stagiaire en haar slobberige trui de grond in. Maar ze verheft haar stem niet één keer, ze doet het enkel met haar ogen. In de allerlaatste seconde spuugt ze het woord stuff terug en bekijkt ze haar slachtoffer met minachting. Pijnlijk.

The Iron Lady (2011)

In The Iron Lady kroop Streep in de huid van oud-premier van het Verenigd Koninkrijk Margaret Thatcher. Haar rol leverde haar haar tweede Oscar op. Omdat Streep Thatcher over een periode van vier decennia speelde, werd er gebruik gemaakt van make-up en protheses. Ze acteert er dwars doorheen, met name met haar stem.

“Het had te maken met de nadruk leggen op een woord waarvan je normaal niet denkt dat het het belangrijkste woord van de zin is”, zei Streep in 2012 in de podcast Fresh Air over haar stemgebruik. In haar monoloog in onderstaande scène krijgt vrijwel elk woord evenveel nadruk. En dan is er nog dat perfecte accent.

De prestatie van Streep verdiende een betere film, The Iron Lady was rommelig gemonteerd en zat vol rare, onnodig gestileerde camerahoeken die alleen maar afleidden. Maar toch kun je hier zien dat de film alleen voor Streep al de moeite waard is:

Kramer vs. Kramer (1979)

Dit is een beter voorbeeld van hoe je Meryl Streep regisseert. Zet een camera op een statief, richt hem op de actrice en roep action. Streeps personage moet in het dramatische Kramer vs. Kramer aan een rechter uitleggen waarom ze de voogdij over haar zoon verdient nadat ze hem anderhalf jaar eerder in de steek liet.

Regisseur Robert Benton wilde dat Streep dit pleidooi zelf schreef. Hij vond dat het in het script voelde als een man die als een vrouw probeerde te denken. Streep stemde toe en acteert hier haar zelfgeschreven woorden. Benton wist dat hij de juiste keuze had gemaakt toen hij zag dat Streep het woord mommy had geschreven. “Dat had ik nooit kunnen verzinnen”, zei hij. Dat is ook precies het moment in de scène waar Streeps stem overslaat:

Sophie’s Choice (1982)

Misschien wel de pijnlijkste scene uit Streeps carrière. Ze waarschuwde regisseur Alan J. Pakula van tevoren dat hij één kans zou krijgen om het op te nemen. Het was haar te emotioneel om meerdere keren te moeten spelen. Het was dan ook in een keer raak. Volgens velen is Sophie’s Choice qua techniek haar indrukwekkendste rol: in de film spreekt ze Engels met een Pools accent en in onderstaande scène ook Duits.

“Dit is zonder opsmuk”, zei Boris van der Ham in De Nieuws BV over haar acteerwerk. “Ze heeft al die taaltjes geleerd en ze heeft een mooie pruik op enzo, maar dit komt uit haar tenen.” Ze moet van een officier een afschuwelijke keuze maken: een van haar twee kinderen moet naar een werkkamp en de andere moet naar een gaskamer. “Ich kann nicht wählen!”, roept ze. “Nein, ich kann nicht wählen!”. Je zult het maar moeten spelen.