Hanna van Vliet over film Anne+: 'Een ode aan de vriendschap, en aan Amsterdam'

Op 11 oktober was de première van Anne+ in Eye in Amsterdam. Hanna van Vliet: “Ja, het was echt heel leuk. Er waren heel veel verschillende soorten mensen op de première, veel queers natuurlijk. Maar ook veel mensen die niet queer zijn en die waren op heel verschillende momenten ook geraakt door de film. Dat vind ik een goed teken, dat er voor veel mensen dingen in de film zitten die hen raken.”

Kabbelend leven

In de film staat Anne op het punt om haar vriendin Saar te volgen die vanwege een goeie baan verhuisd is naar Montreal. Ze moet alleen nog het manuscript van haar boek inleveren bij de uitgeverij en zal dan ook vertrekken. Maar de uitgever is niet bijzonder enthousiast, ze vind het manuscript een beetje kabbelen. En, o ironie, de recensent van de Volkskrant vond dat van de film ook.

Hanna van Vliet: ”Ja, de film kabbelt misschien, dat zit ook een beetje in het personage Anne. Ik vond zelf dat die recensie de film te kort deed. Ze zat wel heel erg op het plot en op de structuur van de film, terwijl je zoveel meer en interessantere dingen over de film kunt opmerken. Zonder nu zuur te zijn, maar ik vond dat wel jammer.

Het is een gewoon verhaal, van een gewoon meisje van 25 dat zichzelf ontdekt, de liefde, de wereld en dat kabbelt wel in meerdere levens. Maud Wiemeijer, de scenariste, zei: we zien eigenlijk nooit een kabbelend leven van een queer personage op tv, het mag wel eens. Ik vind zelf niet dat de film kabbelt, omdat er zoveel andere dingen gebeuren. Ik was een beetje teleurgesteld in de recensie van de Volkskrant en van het NRC. De recensenten zijn zelf vrouwen. Ik ben dan verbaasd dat ze niet schrijven: o my God, wat zitten er veel verschillende vrouwen in deze film. Wat leuk dat we zoveel verschillende mensen zien en niet maar één toffe vrouwenrol, of twee, of geen! En wat is er een eerlijk lichaamsbeeld te zien. Voor mij zijn dat juist dingen die heel belangrijk zijn.

'Homoseksualiteit weinig zichtbaar op alledaagse, normale manier'

Ik loop zelf op straat wel vaak hand in hand met mijn vriendin. Maar het is natuurlijk wel zo dat best veel mensen, ook in Nederland, nog steeds geweld ervaren, of agressie, of nagefloten worden. De publieke ruimte is lang niet altijd veilig voor homoseksuelen, terwijl je toch zou zeggen dat we daar inmiddels wel eens gewend aan zouden moeten zijn. Maar dat komt voor een groot deel ook doordat homoseksualiteit eigenlijk weinig zichtbaar is op een alledaagse, normale manier.

Wij zien onszelf niet terug op beeld. En áls we onszelf terugzien is het problematisch, worden we uitgesloten, zijn we depressief, plegen we zelfmoord, gaan we toch uiteindelijk terug naar een man. Dat zijn verhaallijnen waar ik persoonlijk zo langzamerhand wel een beetje genoeg van heb. Want ik denk, hallo! Ik maak echt heel veel andere dingen mee in mijn leven! Deze film is ook echt een ode aan de vriendschap, en aan Amsterdam.”