Alberto de Michele: 'Mijn vader was bijna nooit thuis. Ik wist er zit iets fout'

De voorbereiding van een roof is saai

“Mensen denken altijd dat een roof spectaculair is", zegt Alberto de Michele. De roof zelf is dat, maar de voorbereiding allerminst. “Eigenlijk is het hartstikke saai.” Wachten, wachten, wachten. Roken, roken, roken. In de auto, in het café, in een gokhal. Waar blijft de informant? Altijd weer de onzekerheid of iedereen zijn taken wel uitvoert zoals afgesproken. Vergeet Oceans Eleven, Twelve en Thirteen. The last ride of the Wolves laat zien hoe de planning van een heist er echt uitziet.

En Alberto kan het weten. Zijn vader is al zijn hele leven lang betrokken bij allerlei duistere zaakjes. “Mijn vader was bijna nooit thuis.” Eigenlijk alleen op zondag. “Dan lag hij thuis op de bank te snurken. Een paar weken was hij zelfs op zondag niet thuis. Toen vroeg ik aan mijn moeder: waar is Papa? Ze zei: hij is weg voor werk. Misschien komt het omdat ik heel veel films had gekeken, maar op dat moment wist ik: er zit iets fout.”

Gokken: hoop, wanhoop, liefde

Zijn vader was een gokker, een echte gokker. “Bij de echte gokkers gaat het niet om het winnen of verliezen, maar om die twee seconden voordat het balletje valt. In die twee seconden heb je hoop, wanhoop, liefde. Alles.” Het gokken is een verslaving, die bij zijn vader zover ging dat hij zelfs zijn auto nooit op slot deed. “De sleutels legde hij altijd onder de pedalen. Het is zijn vorm van gokken. Als hij terug loopt en de auto is er nog, dan heeft hij gewonnen.”

Elke winter trok zijn vader erop uit met de Wolven, een groep kermisklanten die al generatieslang overvallen pleegt in de buurt van Venetië. In de zomer staan ze op de kermis, in de winter trekken ze erop uit, gedekt door de mist, op zoek naar een prooi. “Mijn vader was de mastermind.” De regisseur.

Alberto’s moeder heeft het twintig jaar volgehouden. Telkens weer gelovend dat het goed zou komen. Telkens weer was er een misdaad, politie op de stoep, of een andere vrouw. Telkens weer de belofte dat alles zou veranderen. Telkens weer ging het een paar maanden goed, telkens weer eindigde het in een tranendal. Toen Alberto een jaar of 10, 11 was pakte di Mamma de koffers en vertrok met Alberto naar Nederland.

Toegang tot een gesloten wereld

Na een studie aan de Rietveld academie moest Alberto als gediplomeerd kunstenaar op zoek naar zijn onderwerp. Die diende zich aan toen een vriend van zijn vader, Adriano, op zijn deur klopte; hij was op de vlucht voor Interpol en zocht een schuiladres. Het vertrouwen groeide en Adriano was bereid zijn complete verhaal aan Alberto te vertellen, met een microfoon onder zijn neus. Alberto begreep: dankzij mijn achtergrond heb ik toegang tot een wereld die voor veel anderen gesloten blijft.

Het verhaal van Adriano verpakte Alberto in een multimediale installatie. Later volgde de korte film I Lupi, de Wolven, over de kompanen van zijn vader, achteraf een voorstudie voor zijn speelfilmdebuut.

'Het zijn vakmensen. Ze zijn trots hoe ze dingen hebben gedaan'

Oorspronkelijk was Alberto van plan een film te maken met acteurs. Voor de research sprak hij uitvoerig met de Wolven, met het idee dat andere mensen in hun huid zouden kruipen. ”Ze moesten heel erg lachen: haha, wie gaat ons spelen? Opeens zag ik een glinstering in de ogen van de baas. Misschien kunnen we onszelf wel spelen.” Achteraf is het wel te verklaren dat ze mee wilden doen. “Het zijn vakmensen. Ze zijn ook gewoon trots hoe ze dingen hebben gedaan.”

Ook Alberto’s vader kwam tijdens het draaien met een verrassing. “Hij kwam met een briefje en zei: 'Mijn zwager is gister opgepakt, grote kans dat ik vannacht ook wordt opgepakt. Als dat gebeurt; dit is het nummer van de advocaat, bel hem maar.'” Werken met echte boeven, het is de geloofwaardigheid van de film ten goede gekomen. Maar riskant was het wel. Stiekem heeft Alberto genoten van de spanning die het filmen meebracht. Als zoon van zijn vader houdt ook hij van een shot adrenaline.