Door corona belandde Frank Boeijen weer in 'zijn' Kronenburgerpark

In zijn jonge jaren zat Boeijen meer in het park dan op de middelbare school. “Ik ken dat park ook helemaal niet als plezierig”, zegt hij over die tijd. Ook de afgelopen twee jaar trok hij met een zwaar gemoed naar het Nijmeegse park. “Er is iets vergelijkbaars aan de gang. Je kan nergens naartoe.”

Door de coronamaatreglelen zijn de poppodia en cafés gesloten. “Als je iemand wilde zien, dan moest je ergens afspreken. Dan maakte ik het grapje dat ik ze in het Kronenburgerpark zou zien.”

'Ik spreek af in mijn eigen lied'

En zo kwam het dat hij na dertig jaar weer regelmatig in het door hem bezongen park kwam. “De hele heroïneprostitutie is er niet meer”, vertelt Boeijen. “Het park is gerenoveerd. Opgekuist, zoals ze dat in België zeggen.” Hij noemt het ironisch. “Ik spreek af in mijn eigen lied, terwijl ik dus geen muziek meer mag maken.”

'Ode aan een luisterend oor'

Maar Boeijen deed ook meer dan het park bezoeken. Hij werkte aan zijn nieuwe, inmiddels dertigste, album. Subliem Gebaar heet het, omdat dit volgens Boeijen een prachtig woord is. “Muziek is op zichzelf iets subliems omdat je daarmee boven de werkelijkheid uitstijgt”, zegt hij.

In een van de nummers op het album spreekt hij de luisteraar rechtstreeks aan. “Ik kan me niet herinneren dat een zanger ooit een lied heeft geschreven voor zijn publiek”, vertelt Boeijen. Met het nummer wil hij duidelijk maken dat hij aan ze denkt, ze mist. “Het is een ode aan een luisterend oor.”