Humberto Tan als schrijver van Surinaams kinderboek

Voor zijn kinderboek Pirouette in Paramaribo brengt Humberto Tan het verhaal van een Zeeuws meisje dat ballerina werd samen met de Surinaamse cultuur. "Veel van wat ik heb geschreven is gebaseerd op mijn eigen gezinssituatie."

Het kinderboek is losjes gebaseerd op de ervaring van Wendeline Wijkstra die als jong meisje vanuit Zeeland vertrok naar Den Haag om danseres te worden. Volgens Tan is het een ''mondiaal verhaal over dromen van kinderen'' en dus heet de hoofdpersoon niet Wendoline, maar Gerda en start het verhaal in Paramaribo.

Bara's en Surinaams taalgebruik

Vanuit Paramaribo komt Gerda bij de warme tante Hilly in Den Haag terecht, waar de Surinaamse cultuur naar voren komt als de lekkernij 'bara' dat 'te vet' is en waar Surinaamse muziek een grote plek heeft, net als vroeger bij Tan thuis. "Mijn moeder heette Hilly, dus de ervaringen zijn letterlijk vanuit mijn eigen familie. Een warme familie waar altijd ruimte was voor veel muziek, veel eten en veel mensen op bezoek."

Niet alleen typisch Surinaams eten krijgt een plek in het boek, ook Surinaamse woorden komen terug in het verhaal, zoals 'mi gudu' dat 'mijn schat' betekent. "Dat is een woord dat vaak gebruikt wordt vanuit ouders richting hun kind."

Start Kinderboekenweek

Kinderboeken staan deze week volop in de aandacht met de aftrap van de Kinderboekenweek op woensdag 2 oktober. Anna Woltz schreef het geschenk van dit jaar: Haaientanden, over Atlanta die een rondje om het IJsselmeer wil fietsen maar al snel tegen de mysterieuze Finley botst, met twee haaientanden in zijn zak.

Per ongeluk schrijven voor kinderen

Anna Woltz heeft al 22 kinderboeken op haar naam staan, maar schrijven voor kinderen was in eerste instantie geen bewuste keuze. "Ik ben begonnen met schrijven toen ik twaalf was. En wat je als twaalfjarige schrijft, is per definitie een kinderboek."

Iedere zomer schreef Woltz driftig aan een boek. "Dat idee dat ik als twaalfjarige had, dat lukte op mijn zeventiende: mijn eerste gepubliceerde kinderboek." Voor haar boeken kan Woltz zich nog moeiteloos inleven in een kind van twaalf, inclusief taal: ''Dúh, mijn hoofdpersonen zeggen dat. Ik weet niet wanneer ik daar zelf mee ben begonnen, maar niet als twaalfjarige."