100 jaar W.F. Hermans

Willem Frederik Hermans, overleden op 73-jarige leeftijd in 1995, wordt naast Gerard Reve en Harry Mulisch, beschouwd als een van de ‘Grote Drie’ naoorlogse schrijvers van Nederland. Zijn non-conformistische houding en zijn polemische vaardigheid maakten hem tot een even geliefd als gevreesd auteur.

Hij schreef naast bekende romans als Nooit Meer Slapen, De Donkere Kamer van Damokles en Onder Professoren ook verhalen, essays, poëzie, vertalingen en toneelwerk. Over de hele wereld zijn vertalingen van zijn werk verschenen.

Hermans combineerde het schrijverschap geruime tijd met het werk als lector fysische geografie in Groningen. Hij woonde ook enkele jaren in het buitenland, eerst in Parijs, later in Brussel.

Het werk van Hermans leidde regelmatig tot ophef. De roman ‘Ik heb altijd gelijk’ uit 1951, waarin de terugkeer van een militair na de ‘politionele acties’ in Indonesië wordt beschreven, zorgde voor opschudding, vooral onder katholieken.

Hermans werd in 1973 de P.C. Hooftprijs toegekend, die hij overigens weigerde. In 1977 aanvaardde hij wel de Prijs der Nederlandse letteren. In 1986 nam de Gemeente Amsterdam een raadsbesluit waarin Hermans tot persona non grata werd verklaard om een bezoek aan Zuid-Afrika waarom dat moment nog apartheidspolitiek heerste.

Meer over W.F. Hermans vind je in deze longread van schrijver Ronald Giphart voor NPO Kennis.