Kraamkloppers en vroedemoers in nieuwe roman van Simone van der Vlugt

Volgens velen behoort Van der Vlugt met Saskia Noort, Marion Pauw en Esther Verhoef tot de Grote Vier: vrouwelijke thrillerschrijvers van dezelfde generatie die begonnen bij dezelfde uitgever en vanaf het begin met elkaar optrokken. "We hebben dezelfde dingen meegemaakt en elkaar ook gesteund. Met prijzen ben je elkaars concurrent, maar tegelijk kunnen we goed met elkaar opschieten. Dat gaat hand in hand."

Thea Beckman als inspiratiebron

Van der Vlugt begon als schrijfster van historische jeugdboeken, waarna zij zich toelegde op het schrijven van thrillers en historische romans voor volwassenen. De basis van haar debuutroman De amulet (1995) was al klaar toen ze pas 14 jaar oud was. "Ik wist al heel jong dat ik schrijfster wilde worden. Ik was acht toen ik begon. Ik heb die schrijfseltjes ook nog, met flapteksten en alles. Ik was dertien toen ik iets naar een uitgever stuurde en veertien toen ik mijn eerste historische verhaaltje schreef, niet gehinderd door enige historische kennis. Ik las toen heel graag de boeken van Thea Beckman."

Thrillers schrijven als alternatief

Het amulet waarmee zij uiteindelijk toch op haar 24e debuteerde was het startschot voor een reeks historische jeugdromans, die gelezen werden door een hele brede doelgroep. "Dat was echt van 10 tot 80. Mensen zeiden: 'Ik lees dat soort boeken zó graag, maar er zijn er niet zo veel van.' Voor volwassenen is er eigenlijk niet zo heel erg veel. Of het was heel literair bedoeld. Maar gewoon lekkere verhalen, die waren er eigenlijk niet." Omdat zij zichzelf wilde blijven ontwikkelen, ging zij meer en meer schrijven voor volwassenen. "Je wilt meer met je hoofdpersonen doen." Maar bij het rondsturen van het manuscript bleek dat de uitgevers er geen brood in zagen. "Ik had ondertussen een idee voor een thriller en dacht: misschien is het ook wel leuk om heel iets anders te doen."

Afwijzingen voor De reünie

Ook haar eerste thriller De reünie (2004) werd afgewezen, maar uiteindelijk hapte uitgeverij Ambo | Anthos toe. De reünie Het werd een gigantisch succes. Via deze en andere succesvolle thrillers wist Van der Vlugt een volwassen publiek aan zich te binden, waarna zij kon terugkeren naar de historische roman. Die werden stuk voor stuk succesvol: Jacoba, Dochter van Holland (2009) en Rode sneeuw in december (2012).

Ondergedompeld in scheepsjournaals van de VOC

De inspiratie voor Het schaduwspel vond Van der Vlugt in haar geboortestad Hoorn. Daar staat (nog steeds) een standbeeld van gouverneur-generaal Jan Pieterszoon Coen. Ook hangen er portretten van hem en zijn vrouw Eva Ment in het Westfries Museum in Hoorn. Ze verdiepte zich in Coen en Eva Ment en las oude scheepsjournaals van de VOC. "Ik had moeite om in zijn perspectief te gaan zitten. Dat leek mij lastig, omdat je ontzettend veel moet uitleggen over die tijd. Allemaal heel langdradig en veel. Op een gegeven moment dacht ik: Maar die man is toch ook getrouwd? Wat zou dat voor huwelijk zijn geweest?" En zo werd Het schaduwspel een roman over Eva Ment.

De controverse rond Jan Pieterszoon Coen

Toen Van der Vlugt begon aan Het schaduwspel moest de biografie van Jur van Goor over Coen nog verschijnen maar de controverse rond het extreem gewelddadige optreden van VOC-dienaar Jan Pieterszoon Coen op de Banda-eilanden (waarbij het grootste deel van de inheemse bevolking omkwam) was inmiddels in volle gang. Die controverse heeft er inmiddels toe geleid dat scholen zijn hernoemd en standbeelden zijn verwijderd, iets waar Van der Vlugt geen voorstander van is. De toevoeging van een plaquette met uitleg aan het standbeeld in Hoorn vindt zij een veel betere oplossing.

Handel voor alles

Om de door hem gestichte handelspost Batavia te bevolken nam Coen de halve familie van zijn vrouw mee naar Nederlands-Indië. Dat was niet erg gebruikelijk in die tijd, maar de vrouwen in ons land hadden in die tijd een andere positie dan in andere Europese landen. Vrouwen konden hier gewoon alleen over straat en voerden soms zelf een bedrijf. "Dat was in Nederland heel normaal. Dat was ook nodig. We waren een volk van zeevaarders. Die mannen waren veel weg en dan moesten de vrouwen het bedrijf overnemen. Dat zal wel met cultuur te maken hebben, maar ook met de enorme handelsgeest waar de republiek over beschikte. De handel ging voor alles."

Kraamkloppers en vroedemoers

De research die Van der Vlugt deed voor haar boek over de Amsterdamse familie Bicker, gaf haar veel informatie voor Het schaduwspel. Aan de oude teksten die zij daarvoor las ontleende zij ook prachtige oude woorden als 'kraamklopper', 'pillengift' en 'vroedemoer' (vroedvrouw), waarmee zij de sfeer van de 17e eeuw goed weet te treffen.