De autobiografische strips van Barbara Stok

Het begon allemaal tijdens haar carrière als journalist en fotograaf bij huis-aan-huiskranten. “Dat werk was veel te druk voor mij. Het was veertig uur in de week met avonddienst en weekenddiensten. Alles moest altijd snel, dus ik raakte er ook wat overspannen van”, vertelt Stok in NOS Met het Oog op Morgen. “Om die frustratie van mij af te tekenen ben ik strips gaan maken. Uiteindelijk heb ik ontslag genomen en ben ik met dat strip tekenen door gegaan.”

Doorlopend

“De eerste heel wat jaren van mijn stripmakerschap maakte ik alleen maar autobiografische verhalen, toen heb ik wel doorlopend veel verhalen gemaakt. Op een gegeven moment ben ik van dat autobiografische afgestapt en heb ik een boek gemaakt over Vincent van Gogh en onlangs over filosofen. Dus de afgelopen jaren is nog even een gat. Ik moet binnenkort maar weer eens wat gaan maken.”

Advies

Het boek eindigt met het advies : "Laat je niet meer door impulsen heen en weer trekken. Wees als een rots waartegen de golven breken. Kies wat het belangrijkste is en houd daar aan vast". Dat advies is geïnspireerd door verschillende filosofieboeken. “Ik heb verschillende teksten bij elkaar geraapt. Dat waren stoïcijnse filosofen, daar heb ik zelf heel veel aan gehad. Dat vond ik zelf mooie adviezen.”

Het lukt Stok alleen niet altijd om het na te leven. “Soms heel even, ik doe mijn best. Het is vooral, en ik denk dat dat ook wel iets is wat uit deze nieuwe bundel naar voren komt, erg schipperen is altijd. De hoofdpersoon, ja dat ben ik zelf, maar ik zet mezelf altijd neer als een antiheld die heel erg haar best doet, maar het mislukt ook heel vaak.”

Introvert

“Het laatste deel van deze bundel gaat over dat succes wat ik had met Vincent. Het is in meer dan twintig landen vertaald, dus dat was natuurlijk fantastisch. In al die landen werd ik ook uitgenodigd en dan mocht ik wat vertellen en lezingen geven”, vertelt Stok. “Ik ben alleen van mezelf een introvert persoon.”

“Ik vind het heerlijk om lekker in mijn eentje in mijn holletje achter mijn tekentafel te werken. Het is ook wel heel erg leuk om lezers te ontmoeten, te horen dat ze enthousiast zijn over mijn boeken te vertellen. Maar dat past niet helemaal bij mijn aard. Daar werd ik dood en doodmoe van. Ik kreeg last van keelpijn, toen dacht ik: hé hoe kan dat nou?”, legt ze uit. “Het duurde heel erg lang om erachter te komen. Maar ja dat is gewoon de spanning en de stress. Het wordt me allemaal gewoon te druk.”

Tekenen

Het tekenen helpt dan nog steeds. “Bij dit onderwerp was het ook weer heel prettig om het van me af te tekenen. In de tekeningen zit ook wat humor. Zelfs als het een wat serieuzer onderwerp is, relativeren de tekeningen het altijd wel een beetje. Het past ook wel erg bij mij. Zelfs al vind ik iets heel erg dan is er ook altijd wel een stemmetje die zegt: nou nou, kom kom.”

“Het is ook dat bepaalde hele mooie herinneringen geen tekening worden. Dan denk ik: het moet een herinnering blijven. Zodra ik het ga tekenen dan vertroebelt de herinnering op een bepaalde manier. De vervelende dingen zijn het leukst om te tekenen. Dat zijn natuurlijk ook de leukste verhalen.”