Narigheid en humor opslaan als: het leven
- Nieuws
- Narigheid en humor opslaan als: het leven
Waarom onthoud je de teksten van Ruth Jacott, maar niet wat je moeder tegen je zei op de laatste dag van haar leven? Eva Crutzen zou haar herinneringen naar believen willen opslaan of deleten. In Kunststof vertelt ze waarom de pijn uit haar jeugd en comedy moeiteloos samengaan.
Video niet beschikbaar
Opslaan als is een tv-programma waarbij een heel nieuwe vorm is gevonden. Geen standaard tv-registratie van een theatervoorstelling, maar het verhaal van haar show wordt verteld in scenes op verschillende locaties. Eva Crutzen: "Ik ben niet zo'n fan van theater registraties. Mijn vriend is programmamaker -daar heb ik hem natuurlijk op uitgekozen, heel handig- en samen hebben we deze nieuwe vorm bedacht. Het resultaat is dat ik in allerlei personages opduik op verschillende plekken."
Raar onaangepast meisje
"Ik doe mijn verhaal in situaties waar ze niet op zo'n figuur zitten te wachten. Ongemakkelijke monologen. Een eenzamig raar meisje, onaangepast. Zo voelen we ons allemaal wel eens. Op het toneel is de code helder. Het publiek koopt een kaartje en is dus bereid om naar je te luisteren. Het gaat over kwetsbaarheid, dus dan moet ik dat ook zijn. Dat ben ik verplicht aan het publiek, maar ik wil dat ook."
Lachen om iets ergs
"Ik had ooit voor ogen dat ik voor het serieuze toneel zou gaan, vervolgt Eva. "Met als einddoel Toneelgroep Amsterdam. Waarschijnlijk om mijn vader een plezier te doen. Maar mensen moesten altijd om mij lachen, ook als ik iets dramatisch deed. Nu is niks heerlijker dan drama schrijnend grappig maken. En heftige onderwerpen op een luchtige manier brengen. Die opluchting van lachen om iets ergs."
Immens verdriet
"Toen ik aan een nieuw cabaretprogramma werkte ging mijn relatie van 8 jaar uit. Een heel groot verdriet en dat sijpelt dan allemaal door in je teksten. Hoe ga je met je herinneringen om? Hoe werkt het dat je heel triviale dingen onthoudt en heel nare dingen toch wegzakken? Waarom onthoud je de teksten van Ruth Jacott, maar niet wat je moeder tegen je zei op de laatste dag van haar leven.
Dat liefdesverdriet was heel groot en ik wist onbewust dat ik dat grote verdriet van vroeger erbij zou krijgen. Het verdriet om mijn moeder blijft immens. Ik was 11 jaar toen ze overleed en ik had het niet echt lekker verwerkt, dat kwam pas later. Afscheid nemen van iemand die nog leeft, is dus heel moeilijk. Ik dacht echt dat ik het niet zou overleven. Ik ging even heel hard met mijn hoofd naar de bodem. Maar ik houd genoeg van het leven om dat ook niet te willen."
Heel onrechtvaardig dat je niet kunt teruggaan in de tijd
"Zoals ik vandaag door Amsterdam fiets kan ik echt ontroert raken. Die prachtige luchten, de historie waar je doorheen fietst. Het leven is fantastisch. Ik denk dat ik er uiteindelijk lichtvoetiger van ben geworden. Dankbaar voor het leven, ook voor de nare dingen. Juist omdat ik heb gezien heb dat je op je zevenendertigste slecht nieuws kunt krijgen en dat je er op je veertigste niet meer bent."
Gerelateerd
