Erwin Olaf projecteert kunst op een geslagen Parijs

Zaterdag- op zondagnacht vindt de Parijse kunstmanifestatie Nuit Blanche plaats. Olaf opent de nacht met zijn nieuwste project: een video-installatie. Dertig verschillende videokanalen worden geprojecteerd op dertig ramen, over een lengte van 55 meter en 12 meter hoog. Het zijn de ramen van het stadhuis van Parijs. Mocht je dit weekend verward voor het gebouw staan, loop even om. Het werk van Olaf wordt namelijk aan de achterkant van het gebouw geprojecteerd.

“Story of my life”, grapte Olaf daar vannacht over in het NPO Radio 1-programma Met het Oog op Morgen. Maar hij heeft wel door wat een eer het is dat hem gevraagd is dit project te volbrengen. “Op ieder raam moest ik iets projecteren waar ik het gebouw of de nacht mee laat ontwaken. Ik heb gekozen voor een combinatie. Op de bovenste ramen zijn het foto’s die morphen: close ups van gezichten die ontwaken. Beneden zijn het vijftien ramen met – met een ultra slow motion camera opgenomen – filmbeelden van naakte mensen die zich ontvouwen in een rechtopstaande positie en langzaam maar zeker een gebalde vuist tonen."

De aanslagen in Parijs hebben littekens nagelaten. Voor mensen in de rest van de wereld waren de aanslagen wellicht al een jaar geleden, volgens Olaf ervaart de stad ze nog als pas een jaar geleden: “Je merkt dat het een geslagen stad is. Ik kon daar niet omheen. Ik voelde dat aan de sfeer op straat en op terrasjes. De gesprekken die je hebt. Aan de ontreddering, ook in de culturele wereld.” Daar moest wat tegen gedaan worden. Olaf wilde echter geen politiek statement maken, eerder een poëtische. Daarom koos hij voor naakte figuren.

“Het naakt is onvervreemdbaar vervlochten met de beeldende kunst in de westerse wereld”, zei de kunstenaar in Met het Oog op Morgen. “Je ziet ook behoorlijk wat tieten onder elke brug of elk standbeeld. Maar ik vind het lichaam gelijktijdig iets heel kwetsbaars als dat ontkleed is. Ik heb vijftien mensen van allerlei gewichtsklassen, leeftijden en huidskleuren gevraagd om strijdbaar te staan. Niet arrogant maar: hier ben ik, dit is m’n lichaam. Hoe je ook schiet en hoe je ook moordt, uit welke ideologie dan ook, ik ben er en ik blijf er.”

Het is nogal een imposante opdracht: maak de stad wakker, schud de angst eruit. En doe het met een video-installatie op het stadhuis die door anderhalf miljoen mensen zal worden bekeken. Olaf weet uiteraard ook dat hij het effect van de aanslagen niet zomaar kan terugdraaien. Hij blijft reëel in zijn verwachtingen. “Ik hoop dat het een zaadje plant, dat je naar die lichamen kijkt en denkt: oh is dat nou alles? Dat is gewoon maar een lichaam. Dat is gewoon maar een piemel. Dat zijn gewoon maar een paar borsten. Misschien kan het een beetje rouwverwerking bijdragen. Maar goed, ik ben geen tovenaar.”

Maar wie weet wat voor effect het zal hebben als al die Parijzenaren dit weekend met trots omhoog kijken naar de gigantische figuren die zijn geprojecteerd op hun stadhuis. Naar de naakte lijven en de uitvergrote gebalde vuisten. Wat als die mensen ter plekke eindelijk beseffen dat Parijs na elke tegenslag weer zal ontwaken en opstaan? Zo’n gevoel in iemand teweeg brengen met een video-installatie, dat is toch toverwerk?

Luister naar het interview met Erwin Olaf in het NPO Radio 1-programma Met het Oog op Morgen: