NTR Radioprijs 2017 | 22 maart

NTR Radioprijs 2017 | 22 maart

Op 22 maart 2016 vond er een aanslag plaats op de luchthaven van Brussel waarbij veertien mensen om het leven kwamen en bijna honderd personen gewond raakten. Yelena Schmitz zocht een jaar later de hulpverleners op die ter plekke waren. Niet eerder spraken zij over hun ervaringen: wat zagen ze, wat hoorden en roken ze? Hoe gaan zij om met deze ingrijpende gebeurtenis? Veranderde de aanslag ook hún leven?

Een documentaire van Yelena Schmitz, Koninklijk Conservatorium, Artesis Plantijn Hogeschool Antwerpen.

Hoe kwam je op het idee voor deze documentaire?

"Ongeveer een jaar na de aanslag hoorde ik een brandweerman praten over wat er destijds was gebeurd. Hij vertelde dingen die ik nog niet eerder had gehoord. Op dat moment besefte ik dat ik het verhaal alleen van de media kende, en niet van binnenuit. Ik wilde de ervaringen horen van de mensen die er toen bij waren, die echt weten hoe het daar was."

Herdenking van de aanslagen op luchthaven Brussel, precies een jaar later (ANP)

Hoe kwam in je contact met de hulpverleners?

"Mijn oom is brandweerhoofd en was die 22 maart met zijn ploeg als eerste ter plaatse. Dat heb ik nooit geweten. Hij had het er nooit over, ook niet tijdens familiefeesten en dergelijke. Het was moeilijk voor hem om erover te praten, ik heb hem echt moeten overhalen. Dat geldt ook voor de mensen uit zijn ploeg. In eerste instantie wilde niemand erover praten, maar uiteindelijk heb ik toch twee mannen en een vrouw kunnen interviewen."

Wat is je het meest bijgebleven uit de gesprekken?

"De gesprekken waren heel intiem. Het was de eerste keer dat ze er zo over spraken, en door het interview beleefden ze die dag eigenlijk een beetje opnieuw. Wat ze hadden meegemaakt op vliegveld Zaventem was ongelooflijk zwaar en indrukwekkend, maar als er nog een keer zoiets zou gebeuren, dan zouden ze het zo weer doen."

Wat hoop je met deze documentaire te bereiken?

"Dat mensen de tijd nemen om eens naar het echte verhaal van binnenuit te luisteren, en niet alleen naar de verhalen die de media verspreiden. De hulpverleners vinden het moeilijk om erover te praten en staan er liever niet mee in de belangstelling, maar wat ze hebben meegemaakt verdient echt de aandacht."

Wat zou het voor je betekenen als je de NTR Radioprijs wint?

"Dat ik ben genomineerd voor de NTR Radioprijs betekent al veel voor me. Het zorgt ervoor dat het verhaal nu veel meer mensen bereikt. Het verhaal dat in de documentaire wordt verteld, is echt van de hulpverleners zelf. Die hoor je praten, ik heb geen voice over gebruikt. De documentaire is eigenlijk een beetje van ons samen, dus als die zou winnen, dan voelt dat ook als erkenning voor de hulpverleners en hun verhaal."