In Iran is dansen verboden, maar 'als het lichaam wil dansen, vindt het een manier'

Twee culturen

Nastaran is geboren in Iran en woont sinds haar 6e in Nederland. "Ik zit tussen twee culturen in. Ook al ben ik hier opgegroeid. Ik ben ook echt Iraniër. Het is geen pingpong. Ik ben het allebei, ik ben een belichaming van die twee culturen."

Nobelprijs voor de Vrede

Vorige week werd bekend dat de Nobelprijs voor de Vrede dit jaar gaat naar de Iraanse activiste Narges Mohammadi voor haar strijd tegen de onderdrukking van vrouwen in Iran. En ook voor haar inspanningen voor mensenrechten en vrijheden voor iedereen. Mohammadi zit in Iran in de cel voor het verspreiden van propaganda tegen de staat.

Nastaran heeft er een dubbel gevoel over. "Het is mooi en verdrietig tegelijk. We geven iemand een prijs die vastzit omdat ze opkomt voor mensenrechten. En daar gebeurt niks aan. We kijken met zijn allen toe, de hele wereld kijkt hiernaar. En aan de andere kant is zo’n prijs ook een erkenning en een enorme 'boost' voor haar en haar gezin."

Verboden te dansen

In Iran is dansen officieel verboden. Sinds de islamitische revolutie hebben alle dansgezelschappen er hun deuren moeten sluiten. "In Iran kan het hele erge consequenties hebben als wordt gezien dat je danst, of als je dansles geeft", vertelt Nastaran.

"Het staat misschien niet letterlijk in de wet geschreven maar feit is dat er niet gedanst mag worden in Iran. Er zijn geen nachtclubs, geen festivals, en ook geen dansscholen. Die zijn in elk geval niet 'bovengronds'. Ondanks het dansverbod blijven mensen toch dansen. Ze nemen daarbij een groot risico. Maar als het lichaam wil dansen dan vindt het een manier om dat te doen."

This is not a dance

In This is not a dance wordt ook verteld waarom er niet gedanst mag worden in Iran. "Iemand zegt in de voorstelling: omdat dans bewustzijn brengt. Door dansen, door te bewegen ga je nadenken en dan ga je vragen stellen. En dat is problematisch, dan word je bewust van dingen. Dat mag niet. Ze willen niet dat je voor jezelf gaat nadenken."

"Dansen gaat ook over vrijheid. Het is geestverruimend, brengt je in andere sferen. Maar het heeft ook een seksueel tintje. In een dictatuur als Iran kan het als erotisch opgevat worden. Iran is een land met veel regels. En tegelijkertijd weinig tot geen regels. Dat is een dictatuur en die houdt dat zo in stand", aldus Nastaran.

Kunst uit noodzaak

Ze wil hoe dan ook verhalen blijven vertellen. "Vanuit de noodzaak, omdat ik denk dat iets verteld moet worden. Welk verhaal dan ook. Laatst zei een Nederlands-Iraanse filmmaker tegen mij: Als wij het niet doen, wie doet het dan? Als wij niet iets over Iran vertellen, wie gaat het dan doen? Wie interesseert zich daarvoor, wie heeft ook die kennis, beschikt over die contacten in Iran? Dat vond ik heel mooi."