Hoe Colombiaanse vrouwen hun eigen stad stichtten
- Nieuws
- Hoe Colombiaanse vrouwen hun eigen stad stichtten
Tijdens de burgeroorlog moesten miljoenen Colombianen huis en haard ontvluchten vanwege het geweld. Toen hulp van de staat uitbleef, besloot een groepje ontheemde vrouwen het heft in eigen hand te nemen: ze bouwden hun eigen dorp. De vrouwenstad. Inmiddels eisen ze gerechtigheid van de regering voor wat hen is overkomen.
Het dorpje wordt bestuurd door de vrouwenliga. De zes vrouwen vergaderen wekelijks over hun woonplaats, maar ook over de wereldpolitiek. Lubis Cárdenas vindt het nog altijd jammer dat Hillary Clinton de verkiezingen niet gewonnen heeft. “Ze had veel voor vrouwenrechten in de wereld kunnen betekenen.”
Beluister hier de reportage van verslaggever Hagar Jobse:
De stad waar vrouwen de baas zijn
De vrouwen maken nu een sterke en onafhankelijke indruk, maar dat was eind jaren negentig wel anders. Er was toen sprake van massaal geweld in Colombia. Duizenden mensen ontvluchtten hun regio en kwamen naar Cartagena. Hieronder bevonden zich veel vrouwen en kinderen. Deze mensen waren altijd arm geweest, maar door de oorlog waren ze nu fysiek en emotioneel enorm verzwakt.
Erbarmelijke omstandigheden
Ze kwamen terecht in El Pozon, de sloppenwijk van Cartagena, en leefden daar onder erbarmelijke omstandigheden. Bovendien woonden daar niet alleen de slachtoffers van het conflict, maar ook de daders. De oorlog ging daar dus door.
Advocaat Patricia Guerrero ontmoette de vrouwen in die tijd. Zij realiseerde zich dat deze vrouwen alleen aan een bestaan konden bouwen als ze een veilige plek hadden. Omdat de Colombiaanse staat niet bijsprong regelde Guerrero steun van buitenlandse ngo’s. Van dat geld kochten ze een stuk grond en volgden ze bouw- en constructiecursussen.
Ze hadden geen geweten
Inmiddels bestaat de stad uit 105 huizen. Ana Luz Ortega is één van de bewoners. Zij is nu eigenaar van een echt huis, met woonkamer, keuken, badkamer en twee slaapkamers. Dat had ze 15 jaar geleden nooit durven dromen. “Ik ben gevlucht vanuit Cordoba in 1999. De regio waar ik woonde werd de rode zone genoemd. Vanwege de aanwezigheid van verschillende gewapende groepen. We wisten wel dat ze er waren, maar we zagen ze nooit. Totdat in 1998 de paramilitairen ons dorp binnenvielen. Voor hen waren we allemaal lid van de guerrilla. Ze hadden geen geweten. ’s Nachts kwamen ze de huizen binnen en vermoordden de bewoners. Er waren zoveel doden…”
Ana Luz en de andere vrouwen hebben veel te verduren gehad. Sommigen hebben gezien hoe hun man voor hun ogen vermoord werd. Anderen zijn hun kinderen kwijtgeraakt. Zelfs tijdens het bouwen van de vrouwenstad werden ze nog aangevallen door paramilitairen. Inmiddels vechten ze al jaren voor gerechtigheid en hebben ze de Colombiaanse staat aangeklaagd. Nog zonder resultaat.
Gerelateerd
