Erik Mouthaan: '2020 was voor mij het zwaarste jaar ooit'

In zijn boek gaat Mouthaan op zoek naar wat de greatest city on earth zo uniek en verleidelijk maakt. Alles komt voorbij; de skyline, de energie, de woonlasten, de hypes, de gentrificatie, verschillen tussen rijk en arm. Op zijn ontdekkingstocht ontmoet hij vreemde stadgenoten: een man die met zijn iPad wolkenkrabbers in het licht zet, een illegale vrouw die toch een zaak met acht medewerkers runt, een man die nog steeds naar de stoffelijke resten zoekt van zijn broer, die op 11 september 2001 als brandweerman omkwam.

'2020 was voor mij het zwaarste jaar ooit'

Het is vooral een persoonlijk boek over de achterkant van de stad. Mouthaan: "Het boek komt aan het eind van een heftige tijd. 2020 was voor mij het zwaarste jaar ooit. Dat kwam eerst door de pandemie. Ik ben zelf ziek geweest, in de periode dat er nog geen tests waren. Vanuit mijn slaapkamer deed ik verslag, niet van mijn ziekte, wel zo goed mogelijk van wat er om mij heen gebeurde. Live met een telefoon in de uitzending.

Een angstige periode. Ik dacht: het gaat helemaal mis. Ik lag koortsig op bed te rekenen, elke acht minuten ging er een New Yorker dood aan corona. Wij waren het epicentrum van de epidemie. Uiteindelijk zouden er 50.000 stadgenoten overlijden.

Daarna volgden de ontwikkelingen zich in rap tempo op: Black Lives Matter, Amerikaanse verkiezingen, de bestorming van het Capitool, Trump die de verkiezingsuitslag niet wilde erkennen, impeachment. Het was een ware uitputtingsslag."

Elke dag, elk uur een nieuwe deadline

"De dag na de Capitoolbestorming belde ik mijn hoofdredacteur Ilse Openneer en zei: ik wil bijtekenen. Ik realiseerde me ineens: dit is wat ik goed kan, live verslag van dingen doen, het nieuws duiden en vertellen. Elke dag, elk uur een nieuwe deadline. Dat is iets heel anders dan zes jaar aan een film of een boek werken. Het nieuws is verslavend. NY is een geweldige stad om in te wonen. Het maakt me op een gekke manier gelukkig. Er blijven mitsen en maren, maar this is what I do.

In je boek schrijft Mouthaan niet over een stad die alleen maar geweldig is. "Ik heb altijd een aversie gehad tegen mooiweerverhalen over New York. Ik heb veel respect voor mijn voorgangers, mensen als Max Westerman en Twan Huys, maar ze waren in de eerste plaats fan van Amerika. Ik heb dat nooit echt gehad. Ik had nooit gedacht dat ik correspondent zou worden in Amerika.

De sociale strijd tussen links en rechts

Op Twitter krijgt de correspondent van alles over zich heen. Hij wordt een racist genoemd, een geprivilegieerde witte man die in een vegatentje zijn latte macchiato met havermelk bestelt. "Dit gaat over de culture wars, de sociale strijd tussen links en rechts die ook in Nederland bestaat. De hedendaagse rechtse partijen in Nederland zien dat het werkt in de VS. Zij vallen hier dus ook de mensen uit de media aan.

Het gaat allemaal om de MSM, mainstreammedia als de NOS zijn in handen van Soros, ga zo maar door. Volgens rechts moeten de instanties van hun autoriteit ontheven worden. Mensen gaan bewust achter journalisten aan, in de hoop ze te beïnvloeden. Ze hopen bijvoorbeeld dat ik lelijke dingen ga zeggen over Hunter Biden, de zoon van. Ze richten hun pijlen bewust op mij. Ik blokkeer mensen. Drie jaar geleden zei iemand op Twitter: ‘Deze flikker moet zelfmoord plegen’. Dat hakte er wel in. Nu kan ik het meer loslaten."

'Ik heb eindelijk geleerd mezelf te zijn'

"Ja", antwoordt Mouthaan op de vraag of New York hem gevormd heeft. "Net als de therapie die ik heb gedaan. Die kwam misschien wel dóór mijn leven in de States. Het was na een break-up, na het einde van een relatie. Ik besloot het toch maar te doen, zo’n shrink. Ik ben nu dichter bij mezelf dan tevoren. Ik had altijd de behoefte om controle te hebben over wat mensen van me zagen. Nu heb ik eindelijk geleerd mezelf te zijn, dat dat goed genoeg is. Misschien dat ik het daarom nodig vond om een boek te schrijven over persoonlijke dingen, om eerlijk te zijn.

In mijn werk moet ik mijn emoties in bedwang houden. Als ik bij de slachtoffers van een aardbeving ben, dan kan ik dat gevoel niet toelaten. Langzaam begin ik te leren hoe ik die sensitiviteit beheerst naar buiten laat komen. Ik wilde leven binnen de bandbreedte. Als het te extreem wordt, begeef je je in de gevarenzone, dan galoppeer je jezelf voorbij. Misschien is het boek daar ook in zekere zin een uiting van."